Kαι να 'μαι μια Πέμπτη πρωί να ανηφορίζω με γρήγορο βήμα την Αγίας Σοφίας, έχοντας ήδη αργήσει πολύ για το μάθημα γερμανικών (γιατί αν δεν πρόκειται για δουλειά, δεν χρειάζεται να βιάζεσαι), κρατώντας στο χέρι έναν καυτό καφέ και προσέχοντας μάταια να μην μου χύνεται περπατώντας, αγουροξυπνημένη και απορροφημένη σε 'πρωινές' σκέψεις του τύπου κλείδωσα φεύγοντας;, πεινάω και τι θα φάω, πού θα το φάω, τι θα κάνω μετά, δεν φόρτισα και το κινητό μου κλπ,  κοντοστέκομαι για μια στιγμή έξω απ' το Ble, τον υπέροχο φούρνο παύλα ζαχαροπλαστείο παύλα μουσείο παύλα τόσο ακριβό που χρειάζεται να πουλήσεις το ένα σου νεφρό για ένα κομμάτι πίτσα, και εκεί λοιπόν που αποφασίζω ότι τα νεφρά μου μού είναι πιο χρήσιμα και πάω να φύγω, πέφτω πάνω σε μια παρέα παιδιών που στεκόταν έξω απ' το φούρνο και συζητούσαν μεγαλόφωνα. Και να σου που με πλησιάζει ένα αγόρι απ' την παρέα χαμογελώντας, γύρω στα είκοσι όχι παραπάνω, κρατώντας ένα κουτί κουλουράκια και μου λέει: 'Να προσφέρω ένα κουλουράκι στην όμορφη δεσποινίδα; που πάει και με τον καφέ;'. Τον κοιτάω, χαμογελάω και αφού παίρνω ένα σοκολατένιο, τον ευχαριστώ και συνεχίζω τον δρόμο μου. Τόσο απλά, τόσο όμορφα. Τι ωραίος τύπος! Μου έφτιαξε την μέρα! Γιατί τι χρειάζεται κανείς για να είναι ευτυχισμένος; Μικρές όμορφες στιγμές. Και σοκολατένια κουλουράκια!

Ο έρωτας μαζί σου είναι σαν το οξυγόνο. Ναι το οξυγόνο. Αυτό που σου δίνει ζωή, αλλά αργά και σταθερά σου την παίρνει πίσω. Γιατί ξέρεις τι επιφέρει τον φυσικό θάνατο; H οξυγόνωση των κυττάρων. 


- Κι όμως. Δεν μπορώ να σταματήσω να αναπνέω.
- Μπορείς όμως, να επιλέξεις έναν διαφορετικό θάνατο.


Εκείνο το βράδυ δειπνούσαμε σιωπηλοί χωρίς να κοιταζόμαστε. Μόνο οι σκέψεις μας γυμνές, έκαναν έρωτα πάνω στο τραπέζι.


Το μόνο που 'θελα, να φεύγαμε μαζί