Η γενιά που πάσχει από πρόωρα γηρατειά.

'Αρνούμαστε να γίνουμε δάσκαλοι που θα υπηρετούν ένα μηχανισμό κοινωνικής επιλογής σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που λειτουργεί εις βάρος των παιδιών της εργατικής τάξης, να γίνουμε κοινωνιολόγοι που θα εκφωνούν συνθήματα για τις προεκλογικές εκστρατείες της κυβέρνησης, να γίνουμε ψυχολόγοι που θα αναλάβουν να κάνουν 'ομάδες εργατών' να 'λειτουργούν' σύμφωνα με τα βέλτιστα συμφέροντα των αφεντικών, να γίνουμε επιστήμονες των οποίων οι έρευνες θα χρησιμοποιηθούν σύμφωνα με τα αποκλειστικά συμφέροντα της οικονομίας του κέρδους.'

Από φοιτητικό φυλλάδιο που κυκλοφόρησε στο Παρίσι τον Μάιο του 1968.


Μπορεί σήμερα αυτό το κείμενο να φαντάζει σαν μια ακόμη μπροσούρα της Πανσπουδαστικής, πεταμένη στο πάτωμα κάποιου αμφιθεάτρου. Πόσο κλισέ έχουν γίνει οι παραπάνω διακηρύξεις για τους ανθρώπους της αριστεράς... Κι όμως, οι νέοι του τότε, ήξεραν να αρνούνται. Ή τουλάχιστον, προσπαθούσαν. Γιατί σήμερα δεχόμαστε τα πάντα με τον πιο υπέροχα καθολικό τρόπο? Ας αρνούμασταν κάτι, έστω για μια φορά, και ας φεύγαμε μετά και εμείς για διακοπές!













Η Caroline de Βendern (δεξιά), αποκληρώθηκε από τον πάμπλουτο πατέρα της, επειδή έλαβε μέρος στις πορείες του Μαίου του '68.
Λέτε 40 χρόνια μετά, να το έχει μετανιώσει?

La vie est belle

Paul Delvaux, 'The village of the mermaids'

or 'The village of the eternal boredom'

Βαρέθηκα να δίνω μαθήματα, να πίνω καφέδες, να μιλάω για λούμπεν προλεταριάτα, για γκόμενους, για καθηγητές, για γονείς (ευτυχώς όχι ακόμη για παιδιά), για το αβέβαιο παρόν, για το ακόμη πιο αβέβαιο μέλλον, για το πού θα πάμε μετά, για το πού ήμασταν πρίν. Βαρέθηκα να δουλεύω και να μην έχω λεφτά, να χάνω τα κλειδιά μου, να μην προλαβαίνω να απαντήσω στο κινητό. Βαρέθηκα να αγαπώ τον Αλέξανδρο (ψέμματα), να μαλώνω με τους γονείς μου, να πίνω μπύρες, να μην χάνω κιλά, αλλά να χάνω το λεωφορείο (γιατί έχω χάσει επίσης το δίπλωμα οδήγησης και το απολυτήριο λυκείου μου). Βαρέθηκα να κρυώνω, να βάφω τα μαλλιά μου μαύρα, να μην μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Βαρέθηκα να πηγαίνω αργοπορημένη στα γερμανικά, να χάνω ώρες στο internet, να διαβάζω πράγματα γιατί πρέπει και όχι γιατί θέλω, να είμαι συνέχεια άρρωστη. Βαρέθηκα να μην έχω όρεξη να φωτογραφήσω, να ζωγραφίσω, ούτε να καθαρίσω. Βαρέθηκα να γκρινιάζω, αλλά προφανώς όχι αρκετά για να σταματήσω να γράφω αυτό το post.

Σήμερα βαριέμαι τα πάντα και τα πάντα βαριούνται εμένα.

Πρέπει να ερωτευτώ (Alex please, είναι τόσο καλύτερο απ' το να πάω σε ψυχολόγο).

Και όχι, δεν πίνω τόσες μπύρες. Ούτε καν. Ειδάλλως θα ήταν περισσότερο από προφανές, γιατί δεν μπορώ να χάσω κιλά.

Μμμμμ, υπάρχει ένα πράγμα που δεν βαριέμαι. Ν' ακούω μουσική. Τέλος. Πρέπει να ερωτευτώ μουσικό.

Γιατί δεν μπορώ να δω 'Sex and the city' σαν κανονικό κορίτσι, και πρέπει να βλέπω συνέχεια 'Ιt' s always sunny in Philadelphia' ? (μάλλον για τον ίδιο λόγο που μικρή έπαιζα ποδόσφαιρο αντί για λάστιχο). Αν βρει κάποιος τη χαμένη θηλυκότητά μου, παρακαλώ να μου την επιστρέψει. Και 'γώ υπόσχομαι να σταματήσω να κόβω μόνη τα μαλλιά μου.

Δίδεται αμοιβή.

Οι Green Day έχουν πρόβλημα με το να είναι american idiots. Όλοι οι υπόλοιποι... είναι μάλλον οk.

http://www.youtube.com/watch?v=nOUnLiVEddI

Για τον άγγελο

Είμαι το κορίτσι που δουλεύει στο φωτογραφείο της γειτονιάς σου και εμφανίζει τα φιλμ σου. Κοιτάω για ώρες τις φωτογραφίες σου, πριν τις πάρεις, και σβήνω μαζί σου τα κεράκια της τούρτας σου. Αν με δεις στο δρόμο, μάλλον δεν θα με χαιρετήσεις.
Είμαι το κορίτσι που δεν χάνει καμία από τις συναυλίες σου. Κάποιες φορές μάλιστα, τις μαθαίνω πριν από σένα. Κάθομαι πάντα στο τελευταίο τραπέζι, πίσω αριστερά, και μουρμουρίζω μαζί σου το ρεφρέν. Αν με δεις στο δρόμο, μάλλον δεν θα με χαιρετήσεις.
Είμαι το κορίτσι που βγάζει τις φωτοτυπίες στο γραφείο σου. Σε χαζεύω για ώρα, κρυμμένη πίσω απ' τα γυαλιά και την στοίβα αντιγράφων που κρατάω στην αγκαλιά μου. Πολλές φορές πίνω μαζί σου τον πρωινό καφέ, απ' το απέναντι όμως γραφείο. Αν με δεις στο δρόμο, μάλλον δεν θα με χαιρετήσεις.
Είμαι το κορίτσι stalker, η κλινική περίπτωση, η αντικοινωνική, αγοραφοβική, ανασφαλής, εσωστρεφής, καταπιεσμένη, ευαίσθητη, κυκλοθυμική, μανιοκαταθλιπτική, βουλιμική, φανταστική σου φίλη. Είμαι αυτή με τα father' s issues, τα mother' s issues, τα brother' s issues, τα τρίτης ξαδέρφης issues, τα περιπτεράς της γειτονιάς issues.
Eίμαι αυτή που προβάλλει σε σένα, μια φυσιολογική ζωή.

The story above is fictional. Pure... but fictional.

Norwegian wood

'...Με τους άλλους έχω πολύ περισσότερη υπομονή απ' όση έχω με τον εαυτό μου. Τους καταφέρνω να δώσουν ό,τι καλό έχουν μέσα τους - πράγμα που δεν μπορώ να πετύχω μ' εμένα την ίδια. Τέτοιος άνθρωπος είμαι. Είμαι η τραχιά επιφάνεια στο πλάι του σπιρτόκουτου. Αλλά δεν με πειράζει. Δεν με πειράζει καθόλου. Καλύτερα να είμαι πρώτης τάξεως σπιρτόκουτο, παρά σπίρτο που δεν ανάβει.'

'Norwegian wood', Haruki Murakami (1987)

http://www.youtube.com/watch?v=KkcRZSdc8us

So what if i hardly know you?

tiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamotiamo

F. Fellini, 'La dolce vita' 1960

A bout de souffle

Ce titre decrit si bien mon etat d' esprit quand j' habitais a Paris, que me reste rien a dire apart de:

Que vous etes magnifique monsieur Godard!

Antonioni likes blowing things up

-Θα είμαστε τρείς στο δωμάτιο.

-Δεν συνηθίζω να βγαίνω φωτογραφίες, εκτός αν είναι απόλυτη ανάγκη. Ο φακός μού γυμνώνει το βλέμμα.

-Δεν είναι τόσο δύσκολο. Απλά θα είμαστε τρείς στο δωμάτιο.

-Θα γράψουν και για μας μουσική οι Pink Floyd, όταν ανατινάξουμε την Φιλοσοφική; (γιατί η μπουρζουαζία τελικά, δεν έχει καμιά κρυφή γοητεία).

Λευτεριά στον Michelangelo

@'Zabriskie Point', 1970

@'Blow up', 1966

Σκεφτόμουν τις προάλλες, πόσο ταιριαστό ζευγάρι θα ήταν η Deborah Harry των Blondie, και ο David Bowie... Και σίγουρα, ΣΙΓΟΥΡΑ, δεν θα του επέτρεπε να ονομάσουν το παιδί τους 'Zowie Bowie'! (τι σκεφτόταν πραγματικά?).

Τί γεύση έχει ένας κονκισταδόρ?

Lisbon 2008

photos: mine

20(10) δίσκοι που αγάπησα

2010..η πιο διαστημική ημερομηνία που έχω ζήσει μέχρι τώρα. Και όχι. Τα αυτοκίνητα δεν ίπτανται. Οk, οι δέκα δίσκοι που άκουσα περισσότερο την τελευταία δεκαετία:
1)'Is this it?' The Strokes
2)'Uh uh her' P.J. Harvey
3)'The Velvet Underground and Nico' The Velvet Underground
4)'Industrial silence' Madrugada
5)'Midnight boom' The Kills
6)'The power out' Electrelane
6)'La maison de mon reve' CocoRosie
7)'Elephant' The white Stripes
8)'Fever to tell' Yeah Yeah yeahs
9)'Dear catatrophe waitress' Belle and Sebastian
10)'Costello music' The Fratellis

Σίγουρα αδικώ κάποιους...Σίγουρα αγαπώ και Χατζιδάκη. Και το τόσο παλιό Cd με κομμάτια jazz που έχω, χωρίς να ξέρω τους καλλιτέχνες, γιατί έχω χάσει την θήκη...Σίγουρα μεγάλωσα με Moby και Manu Chao και κλαίω όταν ακούω το 'Lucky man' των Verve..αλλά είπαμε, top ten (ΣΙΓΟΥΡΑ πιο εύκολο απ' το top five του John Cusacκ στο 'High Fidelity').