Η μελαγχολία είναι η αξιοπρέπεια της σκέψης.

Θ. Αγγελόπουλος

(σ' έναν τοίχο, κάπου κάποτε)

Ταξίδι στα Κύθηρα

και γνωρίζω λέει έναν τύπο που μ' αρέσει πολύ, αλλά όχι σαν αυτούς που μ' αρέσουν συνήθως, αυτός είναι ψηλός, ξανθός και γαλανομάτης και πάμε μια δυο βόλτες και όλα καλά, μέχρι που μαθαίνω ότι έχει παιδί, και μου λέει θέλω να το γνωρίσεις και βγάζει μέσα απ' την τσέπη του το κουτί με τα φιλτράκια αλλά αντί για φιλτράκια είχε μέσα ένα μωρό και ήξερα ότι δεν το έκανε αυτό από αδιαφορία ή κακία, απλά δεν είχε εμπειρία και παραήταν χαλαρός και του λέω κοίτα, δεν είναι οκ να έχεις ένα μωρό μέσα στο κουτί απ' τα φιλτράκια, αλλά δεν τον είδα να συγκινείται και ιδιαίτερα και μου κάνει χαλάρωσε το 'χω κόψει εδώ και καιρό  και συνεχίζει να είναι στην κοσμάρα του κι ύστερα του λέω δώστο σε μένα για λίγο να το κρατήσω, και εκείνη τη στιγμή το μωρό κατουριέται και γίνεται χάλια το κουτί και μουλιάζει και γω σιχαίνομαι πολύ και το κρατάω σε απόσταση αλλά τελικά το βγάζω από μέσα για να τ' αλλάξω και το ακουμπάω κάτω στην άμμο, κανονική άμμος παραλίας, και το μωρό μού χάνεται μέσα απ΄τα χέρια και φωνάζω στον τύπο (που δεν είχε όνομα) κοίτα τι έκανες τώρα, έχασα το μωρό, και σκάβω στην άμμο για ώρα και το βρίσκω αλλά δεν ήταν το μωρό, δηλαδή ήταν το μωρό, αλλά είχε γίνει ένα ασημένιο μπρελοκ με τη φιγούρα ενός μωρού που γελούσε και με τα πολλά τα βρίσκουμε μ' αυτόν και έρχεται να μείνει σπίτι μου και εκεί που ξαπλώνουμε μαζί στον καναπέ, βλέπω δίπλα μας μια μεγάλη κούνια με ένα κανονικό μωρό μέσα. και ζήσαν αυτοί καλά και έτσι τελειώνει το όνειρο.

γουάτς ρόνκγ γουιθ μι?! σοβαρά τώρα. (και αυτό είναι απ' τα πιο ρεαλιστικά όνειρα που βλέπω συνήθως)