especially you

Νυχτερινό ταξίδι

Κοσμοσυρροή από κάτω μας, περνούν τρένα
το ξενοδοχείο Αστόρια τρέμει.
Ένα ποτήρι νερό δίπλα στο κρεβάτι
φέγγει στα τούνελ

Ο πλανήτης στριφογυρνούσε βροντώντας
σπινθηροβόλα μάτια διασχίζανε τους πάγους.
Η ομορφιά των θαυμάτων υπήρχε.
Ονειρεύτηκε ότι ήταν φυλακισμένος στο Σβαλμπαρντ.




Ο Tomas Transtromer αποτελεί έναν απ' τους σπουδαιότερους και δημοφιλέστερους σκανδιναβούς ποιητές των τελευταίων δεκαετιών. Κατάγεται απ' τη Σουηδία και εκτός από ποιητής, υπήρξε και εξαιρετικός πιανίστας.

Τα μάτια σου ζούσαν μια θάλασσα, θυμάμαι...

Οι επτά νάνοι στο s/s cyrenia
(στην Έλγκα)

Νίκος Καββαδίας



ήλιος θάλασσα σκηνή νερό βατράχια ξενύχτια λάσπη καφέδες βροχές συναυλία γέλιο κλάμα βραχιόλια πετσέτες τσάντες μαξιλάρια αντιηλιακό σαγιονάρες καμμένες μύτες τρελές 
τρέλες κρέπες συναντήσεις αναμνήσεις σταφύλια βενζίνη φιλιά στρώμα χώμα φωτιά τεκίλα έρωτας όνειρα
ντουζ με χρονοδιακόπτη
αγγελική,
η αγαπημένη μου φωτογραφία απ' όλο το καλοκαίρι
ο αγαπημένος μου στίχος απ' όλη τη συναυλία

Έβελιν

Είχε συγκατατεθεί να φύγει, ν' αφήσει το σπίτι της. Ήταν άραγε φρόνιμο αυτό που θα κανε; Πάσχισε να εξετάσει το ζήτημα απ' όλες τις πλευρές. Στο σπίτι της είχε οπωσδήποτε στέγη και τροφή, είχε γύρω της αυτούς που γνώρισε σ' όλη της τη ζωή. Φυσικά χρειάστηκε να δουλέψει σκληρά, και στο σπίτι της και στη δουλειά. Τι θα λεγαν για κείνην στο κατάστημα, όταν μάθαιναν πως το 'χε σκάσει με κάποιον; Θα λεγαν ίσως πως ήταν ανόητη και θα την αναπλήρωναν με μιαν αγγελία στις εφημερίδες. Η μις Γκάβαν θα χαιρόταν. Πάντα την απόπαιρνε, προπάντων όταν ήταν κι άλλοι μπροστά, για ν' ακούνε.
''Μις Χιλ, δε βλέπετε πως οι κυρίες περιμένουν;''
''Λίγη ζωντάνια, μις Χιλ, παρακαλώ''.
Δε θα 'κλαιγε, βέβαια, που θα φευγε απ' το κατάστημα.
Αλλά στην καινούρια πατρίδα της, σε μια μακρινή, άγνωστη χώρα, δε θα ταν πια το ίδιο.

Έβελιν, απ' τη συλλογή διηγημάτων 'Οι Δουβλινέζοι', του Τζέημς Τζόυς 


τον τελευταίο καιρό δουλεύω τόσο πολύ, που αν όντως αληθεύει αυτό που λένε ότι η δουλειά κάνει τους άντρες, τότε σε λίγο θα μου φυτρώσουν όρχεις.
 δε με χωράει ο τόπος. θα το σκάσω και 'γω διάολε. και απ' το κατάστημα και απ' όλα. 
με ή χωρίς μπαγκάζια.


η Έβελιν δεν το σκασε με τον Φρανκ τελικά. δεν είχε τους όρχεις.

φούρκα

ζεστό μεσημέρι τ' Αυγούστου
τα δέντρα μας στην μπροστινή αυλή
κλείνουν φέτος τα δεκατέσσερα
ένα άλλο μεσημέρι
πρίν ακριβώς τόσα χρόνια
είχαμε έρθει εκδρομή απ' τη Θεσσαλονίκη
να δούμε το σπίτι που τότε ήταν
ακόμη στα μπετά
 και θυμάμαι που λέγαμε
ότι σ' αυτήν την αυλή θα φυτέψουμε κορομηλιές
δέντρα ψηλά και δυνατά
να μας δροσίζουν με τον ίσκιο τους
κάτι μέρες σαν κι αυτές.
και τα δέντρα εκείνα μεγάλωσαν μαζί μας
και κάθε καλοκαίρι ο αδερφός μου ρωτούσε
πότε θα βγάλουν κορόμηλα
να κάνουμε κομπόστα.
Κι όταν τελικά καρποφόρησαν
κορόμηλα δεν προλαβαίναμε να δούμε
γιατί τα παιδιά της γειτονιάς
τα μάζευαν να παίξουν πόλεμο.
Ας είναι, εμένα αυτό που μ' ένοιαζε
ήτανε τα κλαδιά τους
γιατί κρεμούσα πάνω τους κινέζικα φαναράκια
που μόλις τ' άναβες
φωτιζόταν η αυλή και γέμιζε χρώματα τα βράδια
κι ένιωθες διακοπές
περισσότερο απ' τη θάλασσα, περισσότερο απ' τα τζιτζίκια κι απ' τα παγωτά
διακοπές ήταν τα ήσυχα βράδια στην αυλή
έτσι κι αλλιώς, τα κορόμηλα μόνο ο μπαμπάς τα έτρωγε
που δεν είναι πια εδώ
σήμερα ποτίσαμε τελευταία φορά για φέτος,
αύριο φεύγουμε, επιστροφή στην πόλη.
αυτά τα δέντρα είναι αγάπη και κληρονομιά.
εύχομαι να 'ναι
οι ρίζες τους δυνατές και γερά τα κλαδιά τους.
να 'ναι γερά
να μετράμε καλοκαίρια

φούρκα, 2012
η φωτογραφία είναι του φίλου μου του παύλου