Της αρέσει η λέξη νομενκλατούρα αλλά όχι ο ορισμός της, όπως και οι λέξεις ανέφικτο, ανεπαρκές και ανεκπλήρωτο, να θυματοποιείται και να θαυματοποιείται (με μουσικό χαλί το 'νέα, ωραία κι άτυχη'), τα γερμανικά, τα γαλλικά (φιλιά), η αστή που κρύβει μέσα της και τη βγάζει μόνο όταν σηκώνει τους αγκώνες απ' το τραπέζι, να ερωτεύεται εικόνες, να φωτογραφίζει μια αλλιώτικη πραγματικότητα, να επιμένει.

Της αρέσει ο χορός, ο χώρος της, τα μεγάλα παιδιά, οι μεγάλες προσδοκίες, οι όμορφες γυναίκες, οι άσχημοι άντρες, οι καθ' έξιν γραφιάδες, τα νοερά ταξίδια και οι νερατζιές έξω απ' τις τράπεζες.

Της αρέσει ο καφές, το τσιγάρο (για το απαγορευμένο ή έστω αποδοκιμαστικό), να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, παρά τους πόντους που της λείπουν, να έχει αυτούς τους φίλους, να αποκτά καινούριους, να οδηγάει με μουσική, η ηρεμία, η μελαγχολία της Κυριακής, η διπολική διαταραχή, όταν διαγνώσκεται σαν υστερία (για την φρουδική της αναφορά).

Της αρέσει ο Τρότσκι και το Ξεκίνημα, κάθε νέο ξεκίνημα, η τέχνη σαν κοινωνική έκφραση, ο ύπνος στην άμμο, τα λουλούδια στα μαλλιά και το φλαμένκο που θα αρχίσει να χορεύει. Ολέ.  

Όλα μ' αρέσουν τελευταία και είμαι πολύ χαρούμενη και αισιόδοξη και περνάω τέλεια και το πνεύμα των χριστουγέννων μάλλον με (τον) ακούμπησε! (ντροπή)

και τα μαλλιά κουβάρια

επίσης οι δαντελωτές κάλτσες

pipilotti rist, video stills from 'homo sapiens sapiens'

Πόσο μ' αρέσουν τα Μωρά στη φωτιά. Άστα να σιγοκαίγονται. Και συ Τζιμάκο, κάπως ετεροχρονισμένα τραγουδάς 'η μαμά μου είναι στείρα'. Τριάντα χρόνια πριν, σίγουρα θα φαινόταν πιο χρήσιμο. Και σ' αυτήν και σε μένα.

Με συγχωρείτε, δεν σας συστήθηκα. Είμαι η κοπέλα του μπλουζ που αφήσατε στη μέση, τη δική μου μέση πιάνατε, ναι, Άννα, σωστά θυμάστε. Όχι, δεν έρχομαι εδώ συχνά, τα βράδια δουλεύω σ' εκείνο το μικρό καφέ με τις ρετρό αφίσες, σερβίρω αντίδοτα ανίας και μοναξιάς σε θαμώνες, ναι το μαγαζί δουλεύει με φίλους, φίλα προσκείμενους στην αιρετική αυθάδειά μας, όχι μην το παίρνετε στραβά, είμαστε κατά βάση καλά παιδιά, ανταποκρινόμενα πλήρως στο εν λόγω κλισέ. Ελάτε κάποιο βράδυ, ναι εκεί θα είμαι, θα με δείτε να κάθομαι στη γωνία του μπαρ, θα σας υποδεχτώ με ένα κομμάτι έκπληξη, εμπνευσμένο από το χρώμα της άφιξής σας. Και λίγο πιο αργά, ίσως και να χορέψουμε ολόκληρο εκείνο το μπλουζ που μου χρωστάτε.

                                               (κονσέρβα χειροκρότημα)

Παλιμπαιδισμός ΙΙ

Μια σακούλα σκουπιδιών βιομηχανικού μεγέθους γεμάτη υγρό ντεμερόλ, γλυκό χυμό φρεσκοκομμένου γρασιδιού, στομαχική χολή από άκρως καθυστερημένα θύματα του συνδρόμου εμβρυακού αλκοολισμού από την Costa Mesa τα οποία είναι ένα μόνο χρωμόσωμα μακριά από μερικά εξαιρετικά επικίνδυνα παραδείγματα του γιατί θα γίνουμε μια τριτκοσμική χώρα σε μερικά χρόνια. Αν αυτή είναι η τωρινή κατάσταση της underground, νεανικής κουλτούρας καλύτερα να αποσυρθώ στο μεγάλο μου μέγαρο φροντίζοντας τη χοντροκοιλιά του γουρουνιού μου, τρώγοντας παγωτό haagen dazs με τη σακούλα σκουπιδιών για ορό, σε μια δεξαμενή αποσυμπίεσης σαν σιδερένιο πνεύμονα, βυθισμένος σε ένα γυάλινο όχι όχι σε ένα χρυσό ενυδρείο γεμάτο με καθαρτικό άλας με πλήρη οπτική πρόσβαση προς μια τηλεοπτική οθόνη που θα προβάλλει ατελείωτης διάρκειας προγράμματα για το ψάρεμα κια το γκολφ ενώ από τα ηχεία θα ορμάνε οι grateful dead. Χαλαρώνοντας, ξαπλωμένος γυμνός φορώντας μόνο μια πετροπλυμένη μπλούζα βαμμένη με τα ούρα του Phil Collins και το αίμα του Cherry Garcia*.

Θα είμαι τόσο χαλαρός και διάσημος που ένας γέρος ονόματι Bob θα ταξιδέψει μίλια για να με επισκεφτεί.(...) Θα έχω ανεφοδιαστεί. Θα έχω ανεφοδιαστεί τόσο πολύ που θα έχω βρει την ενέργεια να τρέξω με τα πόδια στον τάφο του Leadbelly*, να ξεθάψω το πτώμα του και να μας στείλω με εισιτήριο άνευ επιστροφής για το Βατικανό. Θα καρφώσω το πτώμα του Huddie σε μια γωνιά του ταβανιού. θα τον βάψω άσπρο και θα τον διακοσμήσω με ψεύτικα κοσμήματα.


*Jerry Garcia τραγουδιστής των grateful dead, ορθογραφημένος ως Cherry Garcia, αναφορά στη μάρκα παγωτού που έχει το ίδιο επίθετο με τον τραγουδιστή
*Huddie Leadbelly αγαπημένος bluesman του Cobain του οποίου διασκεύασε μερικά απ' τα τραγούδια, μεταξύ άλλων το εξαιρετικό Where did you sleep last night

Παλιμπαιδισμός, ναι, αλλά από τους άλλους, τους ωραίους, ή μάλλον παλεφηβισμός, ή καλύτερα παλεμετεφηβισμός, το απόσπασμα είναι από ένα βιβλίο με γραπτά του κομπέιν όπως τα κρατούσε στα ημερολόγιά του, το είχα αγοράσει στη δευτέρα λυκείου, ειχε βγει με αφορμή την κυκλοφορία ενός cd best of των nirvana, το οποίο επίσης είχα αγοράσει (γιατί πάνω απ' όλα είμαστε παιδιά της ελεύθερης οικονομίας - για όλους έχει ο μπαχξές), το ξαναδιάβασα πρόσφατα, μου αρέσει πώς γράφει, ένας maudit, ένας Baudelaire της γενιάς του, της δικής μας γενιάς, γιατί τίποτα ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει, τα πάντα παραμένουν κακά, και εξελίσσονται σε μη χειρότερα, αλλά εμείς αγαπάμε και ονειρευόμαστε, παρόλο που πια δεν ρευόμαστε (όχι από ευγένεια, μάλλον από ασιτία).

κυκλοφορεί απ' το μεταίχμιο

Παλιμπαιδισμός Ι

Πάει ο Αγγελάκας σ' ένα μπουγατσατζίδικο και ζητάει μια μπουγάτσα με τυρί.
Έχει τελειώσει, του απαντά ο τύπος. Έχει μόνο με κρέμα.
-Τότε τη κρέμα, τη κρέμα, τη κρέμα
(στη γνωστή μελωδία)

To φεγγάρι είναι σαν κομμένο νύχι
άλλο να σου λέω
και άλλο να σου τύχει.

(λαική ποίηση)

Μικρέ μου απατρίδη
πατρίδα είναι ό,τι αγαπάς
Ιθάκη ο αυτοπροσδιορισμός
κι άσε τα άλλα
γλώσσα, θεό και σπιτικό
να φυλακίζουν
τους αγνώμονες.

Ανταλάσσεται χρόνος (ελεύθερος, για σκότωμα) και αυτογνωσία (άθικτη, μη χρησιμοποιημένη), με σοβαρότητα και υπευθυνότητα (και μια τυρόπιτα ει δυνατόν).

Πληροφορίες: εντός

δυο ή τρια πράγματα που ξέρω γι' αυτήν

Η Άννα έκλεισε τα τριάντα, καμία διάθεση πια ν' αποδείξει τίποτα σε κανέναν, ειδικά σ' αυτόν, θέλει να φύγει, να φεύγει, δε χρειάζεται τίποτα, ό,τι χρειάζεται το κουβαλάει πάντα μαζί της, ένα βιβλίο και το άρωμά της, θα γίνει ξεναγός, παρόλο που όπως λέει και ο τίτλος μιας ταινίας 'Ο ξεναγός δε θα γίνει ποτέ μέλος του γκρουπ', καλύτερα, γιατί ποτέ δεν ανήκε σε κάποιο γκρουπ ούτως ή άλλως, ούτε ψηλή, ούτε κοντή, ούτε όμορφη, ούτε άσχημη, ούτε έξυπνη, ούτε χαζή, εσχάτως και πάλι αδύνατη, η Lea των Louise Attaque στην ελληνική version, μια χρυσή μετριότητα που σε εποχές οικονομικής κρίσης έγινε απλά επίχρυση, ταγμένη συνειδητά κατά της μαίρης παναγιωταρά (ναι, της εργαζόμενης μητέρας της σωστής νοικοκυράς), και παρόλο που ο γυναικολόγος έχει εκθειάσει πολλάκις το θαυμάσιο σχήμα της μήτρας της, αυτή προτιμά να την κρατά vacant μέχρι νεωτέρας.

Ας αποφύγουμε το μελό, πάντα αποποιόταν του τίτλου της drama queen, prom queen ίσως, αλλά από την άλλη, ποιό κορίτσι δε θα 'θελε να γίνει βασίλισσα του χορού, όπως και ποιό αγόρι δε θα 'θελε να γίνει αστροναύτης (το αντίστοιχο του ποδοσφαιριστή για τα αγόρια των φτωχών οικογενειών).

Απογοήτευσε πολλούς, ας μη σκεφτόμαστε αρνητικά, γονείς καθηγητές και γκόμενους, ακόμη και τον Μαρξ, αφού σαν μέλος του λούμπεν προλεταριάτου, άνεργη και (παρα)μορφωμένη, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στην επανάσταση, αφού ούτε στην επανάσταση δεν μπορεί να προσφέρει, τότε ας συνεχίσει το πλεξιμο, ειρήσθω εν παρόδω, ναι, ξέρει να πλέκει, στο βορρά το πλέξιμο αποτελούσε απαραίτητο μορφωτικό εφόδιο για τις κορασίδες, το πρώτο της κασκόλ θα περνούσε άνετα για κάλτσα, από τότε ήταν πολύ σφιγμένη.

Θα γίνει ηθοποιός, που σημαίνει και φως, εκεί που έφτασε η Δ.Ε.Η, δεν είναι ότι δεν το έχει ξαναδοκιμάσει στο παρελθόν, και με σχετική επιτυχία, και όχι δεν είναι φύσει μελαγχολική, μάλλον θέσει, έχει έρθει σε δύσκολη θέση πολλές φορές, αλλά το ολόδικό της, πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών, μετρητοίς, ένστικτο αυτοσυντήρησης, την έσωζε πάντα από (σχετικά) βέβαιο πνιγμό.

Ευτυχώς δεν έγινε δικηγόρος ή δασκάλα, είχε μπει στον πειρασμό, θα ήταν κακή, πολύ κακή, αντ' αυτού προτίμησε να γίνει κακή δημοσιογράφος, μην προεξοφλείς, μόλις πήρε το πτυχίο της, έχει προοπτικές να γίνει και χειρότερη. Ξεκίνησε πρωί και έχει ήδη νυχτώσει.

Eμπρός πίσω, επιστροφή στα παλιά, στο χωριό στη Σουηδία, στα πικνικ στο πάρκο, στις βόλτες με το έλκηθρο, στο τέννις και στο ξανθό (έστω και βαμμένο πια), αφού η ματαιοδοξία, όπως και η βλακεία, είναι ανίκητη.

Τελοσπάντων, ας μη φτάνουμε στα άκρα, θα είναι μακρύτερος ο δρόμος του γυρισμού, πάντα τα απέρριπτε τα άκρα μαζί με τα στερεότυπα, αν και σχετικά νέα, αυτό τουλάχιστον μπορείς να της το αναγνωρίσεις.

του μπί κοντίνιουντ (ορ νατ)

Οξυγόνο ή κενό

photo: mine

Τι σημαντικό μάθαμε την εβδομάδα που μας πέρασε:

1) Βρέθηκε, σύμφωνα με ανακοίνωση της Nasa, νέα μορφή βακτηρίου με αυτοκτονικές τάσεις (τρέφεται με αρσενικό).

2) Συνελήφθησαν 6 μέλη των 'Πυρήνων της Φωτιάς'. Τα βράδια σύχναζαν σε στριπτιτζάδικο (κιέλ ντεκαντάνς).

3) Μια νεόπλουτη και ένας πρίγκηπας (όχι μόνο στους τρόπους) παντρεύονται, ενώ ο Αντώνης Σρόιτερ και η Δήμητρα Αιγινίτη (αγνώστων λοιπών στοιχείων αμφότεροι), χωρίζουν.

Ναι, φιλοξενήθηκα σε σπίτι όπου η τηλεόραση έκαιγε περισσότερες ώρες απ' το καλοριφέρ.
Αισθάνομαι ενημερωμένη και άκρως ανανεωμένη!

'Just what is it that makes today's houses so different, so appealing?'
R. Hamilton

ντέν έκω αυτοκίνητο καρντιά μου

Oh Lord won't you buy me a mercedes benz, my friends all drive porches, i must make amens

13 amens + 6 alleluias + 1 feast x 4 confessions = 1 zastava (και ευχαριστώ να λες)
Δε θα μας πάρεις τα καγιέν, Όλυ Ρεν, Όλυ Ρεν

Θυμήθηκα ένα ανέκδοτο.
Ένας τύπος πάει στο ψυχίατρο και του λέει:
Γιατρέ, ο αδερφός μου είναι τρελός. Νομίζει πως είναι κότα.
Γιατί δεν τον βάζεις στο άσυλο, του απαντά.
Δε μπορώ. Χρειάζομαι τ' αβγά.
 Έτσι νιώθω για τις σχέσεις. Είναι παράλογες, τρελές και περίεργες. Αλλά τις διατηρούμε γιατί οι περισσότεροι από μας, χρειαζόμαστε τ' αβγά.

Annie Hall, Woody Allen 1975






Η χορτοφαγία τελικά, ίσως να μην είναι και τόσο κακή ιδέα.

Να ξαναστείλεις. Μη χαθείς. Να έρθεις. Μη φύγεις.
Θα περιμένω. Θα σε περιμένω.

Υπήρξες όντως ή μήπως σε φαντάστηκα; (μουσική)

Κι αν σε φαντάστηκα, γιατί δε βολτάρουμε τώρα μαζί στα στενά των Εξαρχείων; (αν θες κάτι χωρίς πολιτικό χρώμα βάλε Πατησίων)

'Οταν σταματάς να ψάχνεις κάποιον, τότε εμφανίζεται. Κανόνας απαράβατος. Κάτι σαν τον νόμο του Μέρφι, αλλά χωρίς το cool όνομα.



Τι θα γινόταν αν ξυπνούσες βράδυ; Σκέψεις και συναισθήματα ανεστραμμένα, γεμάτος ελπίδα στο φεγγαρόφωτο, σχέδια για την καινούρια νύχτα, αμέτρητες προοπτικές και δρόμοι, φωταγωγημένοι, μια βοή διαφορετική, πρόσωπα πιο εύθυμα και χαλαρά, οι φωνές διασκεδαστικές, οι βόλτες πιο αργές.
Με το ξημέρωμα, το σβήσιμο, το πλάκωμα και αυτή η απαισιοδοξία που σε πιάνει κάθε φορά, μόλις περνάει η επίδραση της καφείνης και όλα αποκτούν ξανά τις πραγματικές τους διαστάσεις.
Πάρε τα πάνω σου μικρέ, πάρε τα πάνω σου, πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου (ή κατ' αναλογίαν, το πληκτρολόγιο αγκαλιά και τα κοντινά γυαλιά για το pc).
Βέβαια, μια βόλτα αργότερα απ' τα εφημερεύοντα πάντα σε συνεφέρει και σταματάς αμέσως τις ποιητικές αηδίες (άνευ αδειών).
Καλή εφημερία!


Ούτε λέξη, ούτε δάκρυ (ούτε σταγόνα), ούτε σιωπή.
Αν είσαι όντως τόσο δυνατός όσο σε περιγράφουν, θα φανεί στο χειροκρότημα.
Αν πάλι όχι, δε θα λείψεις και σε κανέναν.
Φαντάζομαι.

Choose life

Trainspotting, Danny Boyle 1996

Τι θα πει ελεύθεροι
απαιτώ να συλλάβετε
ματαιοδοξία μοναξιά
και προπαντός εκείνο το κενό
είναι έννοιες ιδιαίτερα επικίνδυνες και ύποπτες υπεκφυγής

Είμαι δικηγόρος παρακαλώ
δικηγόρος συναισθηματικός
το διάολό μου



Ναι
η απομυθοποίηση
περιέχει την ποίηση
η αποκαθήλωση
την πρόθεση από
η ποίηση την οίηση
και το μυθιστόρημα το ρήμα

Λοιπόν ας καθίσουν στ' αυγά τους οι φακίρηδες της γραφής
(όπου αυγά καρφιά)



Πόσο έντιμος να 'σαι
με τον εαυτό σου
με τον κόσμο

και πόσο ν' αγρυπνάς
κι αν λίγο αποκοιμηθείς
έχει νόημα το όνειρα γλυκά
ή ξύπνησα από εφιάλτη
και ο κρύος ιδρώτας

Είναι ακριβή η τιμή
είτε πληρώνεις
είτε εισπράτεις
σαν δίκοπο μαχαίρι
που διαπερνά το κόκαλο

Δίκοπα ερωτήματα
μα όχι ρητορικά
τέρμα οι ρητορείες



Θα ήθελα να κοιμηθώ
με μια πεταλούδα
δε με φοβίζει
η πολύχρωμη σιωπή της



Νιώθω τη γη να χάνεται κάτω απ' τα πόδια μου
στα τσακίδια


Γκρεμοτσακίστηκα στον ουρανό
κι ήρθαν τα πάνω κάτω

Από τη συλλογή 'Εκαστος εφ' ω ετάφη', Κυριάκος Συφιλτζόγλου
εκδόσεις Γαβριηλίδης

Είμαι χαρούμενη, περήφανη, και κάπως ενοχική. Ο Κυριάκος είναι καλός φίλος εδώ και δύο χρόνια, αλλά μόλις πρόσφατα είχα την τύχη να διαβάσω τη δουλειά του. Σκωπτικός, ειρωνικός, γλυκόπικρος, ενίοτε απαθής αλλά πάντα βαθιά ρομαντικός. Για όποιον ενδιαφέρεται, η συλλογή υπάρχει σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία.
Δε θα μπορούσε βέβαια να λείπει και το αγαπημένο μας:

-Πάμε για ρετσίνα το βράδυ;
-Μπα, έχω ραντεβού με τη νεωτερικότητα

Aφιερωμένο στην Αγγελικούλα και το μ - λ της

 
Ρόδες - Ρεβιζιονιστής

Ο όρος ρεφορμισμός (γαλλ.: reformisme, λατιν.: reformo) είναι όρος της πολιτικής με τον οποίον, από τα τέλη του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού κινήματος, χαρακτηρίστηκε κάθε πολιτική τάση εγκατάλειψης της επαναστατικής ανατροπής του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος (επαναστατικός σοσιαλισμός) και αντικατάσταση αυτής με προσπάθεια επίτευξης μεταρρυθμίσεων μέσα από τους κόλπους του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και της, συνδεδεμένης με αυτό, φιλελεύθερης δημοκρατίας (π.χ. μέσω κοινοβουλευτικής δράσης περιοριζόμενης από το αστικό σύνταγμα). Έτσι οι ελευθεριακοί και οι λενινιστές σοσιαλιστές αποκαλούν συνήθως ρεφορμιστές τους σοσιαλδημοκράτες. Ορισμένες φορές ο όρος επεκτείνεται και για να περιγράψει τον ευρωκομμουνισμό, λόγω της δέσμευσής του στον σταδιακό και ομαλό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσα από τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας.

Επιπρόσθετα ο όρος «ρεφορμισμός» από πολιτική άποψη, σημαίνει την ενσωμάτωση της στρατηγικής κομμουνιστικών και γενικότερα αριστερών κομμάτων και οργανώσεων στις ανάγκες του αστικού καπιταλιστικού συστήματος, καθώς απεμπολείται η προοπτική ολικής ρήξης με την αστική εξουσία. Ανεξάρτητα από τους διακηρυγμένους στόχους και τη φρασεολογία που χρησιμοποιεί ο ρεφορμισμός, η εγκατάλειψη της στρατηγικής της ανατροπής της αστικής εξουσίας περιλαμβάνει την υιοθέτηση της αντίληψης περί «εργασιακής ειρήνης» (ομαλής διεξαγωγής των παραγωγικών δραστηριοτήτων σε συνθήκες ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και ιεραρχικών ταξικών σχέσεων), ειρηνικής συνύπαρξης της αστικής και της εργατικής τάξης, τα συμφέροντα των οποίων όμως είναι αντίθετα κατά τη σοσιαλιστική θεωρία. Επιπλέον ο όρος αναφέρεται στην υιοθέτηση αστικών τακτικών, αντιλήψεων και συμπεριφορών, τόσο στην εσωτερική λειτουργία μίας αριστερής οργάνωσης όσο και στην εξωστρεφή δράση της. Ο όρος είναι παρόμοιος με τον ρεβιζιονισμό.
Σήμερα ο όρος ρεφορμισμός μπορεί να χρησιμοποιείται και έξω από τα στενά πλαίσια του ιστορικού σοσιαλισμού, αλλά με παρόμοια χροιά. Ενδεικτικά, στο οικολογικό κίνημα, οι κοινωνικοί οικολόγοι, οι οικοσοσιαλιστές ή οι οικοαναρχικοί αποκαλούν ορισμένες φορές ρεφορμιστικά τα πράσινα κόμματα της πολιτικής οικολογίας.
από Wikipedia

και αν καταχωρούμαι ως ρεφορμίστρια (και) επειδή θέλω, μία φορά, να πούμε το ίδιο σύνθημα οoοοόλοι μαζί
let it be

Όποια πέτρα κι αν σηκώσω - σε βρίσκω από κάτω - μάλλον θα υπήρξες από παντού - λιθοβολημένη.

όλο αυτό που ποτέ

Επιθυμίες

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τα 'κλεισαν με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν χωρίς να αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κ.Π. Καβάφης (1904)

Επειδή η ταξική πάλη δεν γνωρίζει σύνορα

Γαλλία

Ισπανία



Αγγλία



Ελλάδα

ein Liebesfilm von Wim Wenders

'Paris, Texas', Wim Wenders 1984





'I thought you were afraid of heights.

I' m not afraid of heights. I' m afraid of falling.'

Αυτή η Αναστασία (Nastassja Kinski), είναι σχεδόν τόσο όμορφη, όσο η δική μου.

'Η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος'

τάδε έφη Μαξίμ Γκόργκι
και ο Ερνστ Φίσερ συμφωνεί απόλυτα, όπως δηλώνει στο βιβλίο του, 'Η αναγκαιότητα της τέχνης'

Σ' αυτή την πόλη λοιπόν, όλοι ήταν, είναι και θα είναι ανήθικοι
(με τους άρχοντες να αποτελούν τον οδηγητικό μίτο)

"Όλα πήγαν στραβά εξ αρχής στο κράτος που ονομάστηκε Ελλάδα, το 1830 που εμφανίστηκε η νέα Ελλάδα στον ίδιο τόπο που στην αρχαιότητα υπήρχε η Αρχαία Ελλάδα, πράγμα που δημιούργησε μύριες παρανοήσεις όσον αφορά την καταγωγή των Νεοελλήνων, που βέβαια δεν είναι ανάγκη να έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα για να είναι Έλληνες. Ούτε είναι κανείς σώνει και καλά Έλληνας γιατί έτυχε να γεννηθεί στην Ελλάδα. Η ζορισμένη γεωγραφία πολύ μικρό ρόλο παίζει στην εθνικότητα, και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι Αρχαίοι Έλληνες, οι διάσπαρτοι τότε σε όλο τον γνωστό κόσμο. Άλλωστε, οι Εβραίοι που μέχρι πρότινος δεν είχαν πατρίδα, δεν έπαψαν ποτέ να είναι ο πιο συνεκτικός λαός από εθνολογικής απόψεως.

«Η Ελλάδα ως κράτος», λέει ο Γεράσιμος Κακλαμάνης, «ήταν εξαρχής ο Λίβανος των Βαλκανίων». Δηλαδή ένα κράτος εθνικής σκοτοδίνης, χωρίς κανέναν φορέα εθνικής υπάρξεως. Μια απλή ματιά στα κατά καιρούς ελληνικά συντάγματα, λέει ο Κακλαμάνης είναι ικανή για να δείξει την εξ αρχής έλλεχη θεμελίων αυτού του κράτους. Το πρώτο σύνταγμα της Επιδαύρου ορίζει σαν φορέα του κράτους την θρησκεία, πράγμα που γίνεται από ανάγκη διότι αυτοί που πολέμησαν τους Τούρκους δεν είχαν τίποτα άλλο κοινό πέρα της θρησκείας, που δίκαια, συνεπώς, απόχτησε την σημασία που έχει πάντα στην ελληνική διοίκηση.
Στην παράγραφο 2 του συντάγματος της Επιδαύρου δίνεται ο ορισμός του Έλληνα: "Έλληνες είναι όσοι αυτόχθονες πιστεύουσιν εις Χριστόν".
Πιο τρελός ορισμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει, Δηλαδή, αν κάποιος δεν πιστεύει στον Χριστό (προσοχή, το Σύνταγμα δεν λέει στον Θεό) δεν θα ήταν δυνατό να είναι Έλληνας;
Ναι, δεν θα ήταν, ούτε και σήμερα είναι εν πολλοίς δυνατό να είναι Έλληνας. Όμως, ποιος είδε ποτέ την πίστη και την μέτρησε; ρωτάει ο Κακλαμάνης με το διαβρωτικό επτανησιακό του χιούμορ.
Ποιος είναι δυνατό να ξέρει αν εγώ, για παράδειγμα, πιστεύω ή δεν πιστεύω στον Χριστό;
Κι αν εγώ δεν πιστεύω, πράγμα που είναι δικαίωμα μου, αφού η θρησκεία είναι πρόβλημα συνείδησης, τι θα απογίνω, θα με διώξουν από την Ελλάδα ως μη νομιμοποιούμενο συνταγματικώς ως έλληνα;
Ήταν η θρησκεία κριτήριο εθνικής υπάρξεως, ύστερα από τεσσάρων αιώνων συμβίωση του χριστιανισμού με μια συγγενή θρησκεία, τον μωαμεθανισμό, τον οποίο είχε αποδεχτεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της δυτικής Ελλάδας;
Τι απέγιναν οι Έλληνες, που έτυχε να είναι Μουσουλμάνοι;
Μα, θεωρήθηκαν Τούρκοι, και εκδιώχθηκαν στην Τουρκία με την ανταλλαγή πληθυσμών, που έγινε βάσει κυρίως του θρησκεύματος.
Και γιατί δυστροπούμε που θεωρούν Τούρκους τους εαυτούς τους οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης, που είναι Έλληνες μουσουλμανικού θρησκεύματος;
Το σύνταγμα της Επιδαύρου δεν είναι αυτό που λανσάρει την εξίσωση "πας χριστιανός, Έλλην" και συνεπώς "πάς μουσουλμάνος, Τούρκος";
Και το ερώτημα επικρέμαται: Γιατί το πρώτο Ελληνικό σύνταγμα της Επιδαύρου υποχρεώνεται να ορίσει την εθνικότητα μόνο βάσει ενός συνειδησιακού προβλήματος, της θρησκείας;
Μα, διότι αναγνωρίζει πως όλοι όσοι πήραν μέρος στον αγώνα κατά των Τούρκων ήταν μεν όλοι Χριστιανοί, , δεν ήταν όμως όλοι Έλληνες. Ήταν και φτωχοί Τούρκοι, και Αρβανίτες, και Βλάχοι, και Σλάβοι, και Πομάκοι, και Γύφτοι - και ότι θες."

Απόσπασμα απο την 'Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους' του μεγάλου Βασίλη Ραφαηλίδη
Επόμενο το 'Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο', αγαπημένο ως εκεί που δεν πάει

η ράνια είναι άρρωστη και όταν αρρωσταίνει πιστεύει ότι ο κόσμος καταρρέει γύρω της και βυθίζεται στη μελαγχολία.

Βοήθησε και εσύ τη ράνια να νιώσει καλύτερα, στέλνοντας ένα μήνυμα στο κινητό της! με κάθε μήνυμα που στέλνεις, 0,30€ αυτόματα πιστώνονται στο λογαριασμό που έχει ανοιχτεί στο όνομά της, για την απόκτηση 5 ολοκαίνουριων κουτιών prozac! 
μην αργείς, στείλε τώρα! 

Ρετροσπεκτίβα της Abramovic στο ΜoMa

Γιατί όσο και αν δεν την αντέχω, είναι η μόνη που απέδειξε στην Αμερική, ότι τα Βαλκάνια μπορούν να παράγουν και κάτι διαφορετικό από νεκρούς στα πεδία μαχών: τέχνη.

Madrugada στο Μύλο, 2004, πρώτη συναυλία μετά το τέλος των μαθητικών χρόνων και λίγο πριν την έναρξη των φοιτητικών. Με Ελένη και Μαρία.
Πόσες φορές είχα ακούσει τότε το 'Industrial Silence'...
Άλλη μια αυτή τη στιγμή, πριν κοιμηθώ.
Νάνι τώρα

σα να μην πέρασε μια μέρα

'Στα όνειρά μου συχνά είναι ένας άνθρωπος που πετάει,

όταν αποφασίζει να πάει στον κινηματογράφο συνήθως

χάνει τον δρόμο και μένει για ώρες στους διαδρόμους ενός

σουπερ μάρκετ, μετά βρίσκει μια πόρτα που γράφει

έξοδος και όταν την ανοίγει βλέπει ότι βρίσκεται στην

άκρη ενός γκρεμού μα δε μπορεί να πετάξει και τότε

πέφτει, πέφτει, έχοντας το συναίσθημα ότι μισοπνίγεται
στον πάτο μιας πισίνας ενός άγνωστου διαμερίσματος...'


γιατί, όταν κοιμάσαι γίνεσαι παιδί
χαρταετός, παλίρροια, ταξιδιάρικο πουλί
μπορείς να καθορίσεις τη ζωή με τη σκανδάλη
να πατήσεις σαν τσιγάρο έναν παραπάνω
μπορείς να πας όπου θες να βρεις ελευθερία
να πετάξεις τα λεφτά σου σε μια μεγάλη πλατεία
εσύ έφυγες
εγώ είχα μείνει εκεί
μέχρι που έσπασε το χρώμα και ήρθε το πρωί
από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Βήτα, 'Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο', εκδ. Οξύ
2010



'Οταν το 1993 οι Στέρεο Νόβα (Κωνσταντίνος Βήτα - Μιχάλης Δέλτα) κυκλοφόρησαν τον 'Ντισκολάτα', εγώ ήμουν επτά χρονών και τραγουδούσα με πάθος το 'Λάμπω' της Βίσση.
Τι κρίμα! (για όλους όσους κατάλαβαν πόσο σημαντικοί υπήρξαν, αφότου διαλύθηκαν).

Jan Svankmajer - Meat Love (1989)

After studying at the Institute of Industrial Arts and the Marionette Faculty of the Prague Academy of Fine Arts in the 1950s, Jan Svankmajer started working as a theatre director, chiefly in association with the Theatre of Masks and the Black Theatre. He first experimented with film-making after becoming involved with the mixed-media productions of Prague's Lanterna Magika Theatre. He began making short films in 1964, and continued working in the same medium for over twenty years, when he finally achieved his long-held ambition to make a feature film based on Lewis Carroll's Alice in Wonderland (Neco z Alenky (1988)). He has also exhibited his drawings, collages and 'tactile sculptures', many of which were produced in the mid-1970s, when he was temporarily banned from film-making by the Czech authorities. He has been a card-carrying member of the Prague Surrealist Group since 1969.

Aπό το IMDB, αγαπάμε Svankmajer

Jan Svankmajer - tma/svetlo/tma (Darkness/Light/Darkness)

Jan Svankmajer: Dimensions of Dialogue Part 2

Για το Αλγέρι

Algerian woman, Henri Matisse, 1909

''Στο Οράν, όπως και αλλού, ελλείψει χρόνου και σκέψης, οι άνθρωποι αναγκάζονται να αγαπηθούν χωρίς να το ξέρουν''

Αλμπέρ Καμύ, Η πανούκλα

''Αγαπώ την Αλγερία, επειδή την ένιωσα και την κατάλαβα''

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

''Το απελευθερωτικό κίνημα του οποίου ηγήθηκα στην Αλγερία, ο οργανισμός δηλαδή που δημιούργησα για να πολεμήσω το γαλλικό στρατό, υπήρξε αρχικά ένα μικρό κίνημα, απόλυτα ασήμαντο. Δεν ήμασταν παρά μερικές δεκάδες κόσμος σε μια έκταση, πέντε φορές όσο το μέγεθος της Γαλλίας.''
Αχμέντ Μπεν Μπελλά

le monde, mon semblable, mon frère

"Deux ou trois choses que je sais d'elle" SUB ITA (1966) - Jean Luc Godard

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος - Moonlight Sonata (Ludwig van Beethoven)

Γιάννης Ρίτσος - Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος

Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο.

Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της.

Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει.

2:31 π.μ.

Γαμώτο.

Είναι πολύ τρομακτικό τελικά να μένεις μόνη. Ειδικά όταν πιστεύεις και στα φαντάσματα και στους ληστές (και ακούς θορύβους που ΣΙΓΟΥΡΑ τους ακούς μόνο εσύ).

'Psycho', A. Hitchcock, 1960

'L' Avventura', Michelangelo Antonioni, 1960







 

...Η Δύση αισθάνεται σαν να διαθέτει ''εκ φύσεως'' - και δίχως όριο, σκέφτεται κανείς- την ικανότητα να εξερευνά τον κόσμο και να ορίζει τη σημασία του. Αυτή η ικανότητα μοιάζει αυτόδηλη και μάλιστα αναγκαία: πρόκειται για το περίφημο ''χρέος που έχει επωμιστεί ο λευκός άνθρωπος'', την ευθύνη που ανέλαβε αυτόκλητη να καθοδηγήσει όλες τις κοινωνίες του πλανήτη στην πορεία που ακολούθησε ο δικός του πολιτισμός... Η τελεσίδικη ανακάλυψη της πολυμορφίας του κόσμου, ύστερα από τη μισσαλοδοξία και τη διασκεδαστική έκπληξη με την οποία αντιμετωπίστηκε στους προηγούμενους αιώνες, επέβαλε να αποσαφηνιστούν οι αναγωγικές μέθοδοι αντιμετώπισης της διαφοράς, οι μέθοδοι ενσωμάτωσής της σε ένα ενιαίο σχήμα για την ανάπτυξη των ειδών και των κοινωνιών. Η Πρόοδος επέτρεπε να διαφυλαχθεί η ιδέα της έσχατης ενότητας του Πολιτισμού, αναγνωρίζοντας τη διαφορά απλά ως απόσταση στο χρόνο ή στο χώρο.
'Ανθρωπολογία και Κινηματογράφος', Marc Henri Piault, εκδόσεις Μεταίχμιο

Παίρνω για παράδειγμα το Sex and the City 2 που έβλεπα χθες (ναι, έτσι είμαι εγώ, βλέπω sex and the city και μετά διαβάζω κουλτουριάρικα βιβλία, εν είδει μηχανισμού κάθαρσης). Σε καμιά γυναίκα του δυτικού κόσμου δεν αρέσει ο θεσμός της μπούργκας και ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει (και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτές που ανήκουν στη συνομωταξία της f*** word (Feminists), αλλά σε όλες. Το γεγονός αυτό όμως, από το να μην κατανοείς (και περιμένεις) τον Άραβα που θέλει να σε λιθοβολήσει επειδή σε έπιασε να κάνεις σεξ σε δημόσιο χώρο (Samantha), κάπου στο Άμπου Ντάμπι, απέχει παρασάγγας.

υ.γ. Όχι, δεν τη λιθοβόλησε τελικά. Θα υπάρξει και 3.

War can wait, Masturbate!

Ο δικός μου ιδανικός τίτλος για συγκρότημα, θα ταίριαζε γάντι με τα pacifistic songs in the sixties (βλ. hippie mouvement και ανάλογη μουσική σκηνή).
Μερικά αγαπημένα ονόματα συγκροτημάτων (έτσι, για να περνάει ευχάριστα και ανώδυνα η ώρα):
1) God is an astronaut
2)Bauhaus
3)Death in Vegas
4)Be your own pet
5) Explosions in the Sky
6)Cowboy junkies
7)Evripidis and his Tragedies
8)Black Rebel Motorcycle Club πακέτο με Red Hot Chilly Peppers
9)Yeah Yeah Yeahs
10)The Dresden Dolls
11)The Tiger Lillies
12)Talking Heads
13)The Smashing Pumpkins
14)Ιmam Baildi
15)Your hand in mine
16)Sonic Youth
17)Hole
και
The Velvet Underground (σιγά μη δεν ήταν μέσα)

p.s. εξίσου αγαπημένα και τα συγκροτήματα (καρδούλα)

Abstract expressionism, color field painting, Σχολή της Νέας Υόρκης.

Όποιο τίτλο και να δώσεις στη ζωγραφική του, ο Mark Rothko, αυτός ο 'bourgeois uptown artist' από τη Ρωσία που διάβαζε Αισχύλο, είναι απλά υπέροχος. Σε βαθμό συγκίνησης.
Κάπου έχω ένα βιβλιαράκι που είχα αγοράσει από τη Γαλλία με μια συνέντευξή του. Υπόσχομαι να το βρω και να παραθέσω κάποια κομμάτια μεταφρασμένα σύντομα.

Το σκορ έχει ως εξής:

Ντελίριο Παρορμητισμού - Επικράτηση Ψυχραιμίας 0 - 1

Καλό μήνα να έχουμε (και να συνεχίσουμε ανάλογα).

Do you love me?

Κάθε φορά που ακούω Nick Cave, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πώς είναι δυνατόν αυτός ο καλλιτέχνης, του οποίου τα κομμάτια βρίθουν ευαισθησίας και λυρισμού σε σαιξπηρικό σημείο, να μην είναι gay.

Δεν είναι (λέει).

Χαιρόμαστε πολύ και τον πιστεύουμε (παρόλο που έχει μουστάκι - βλ. Prince για παράδειγμα).

Nick Cave (τελευταία μόνο με τους Bad Seeds)

Έχω μάθει ότι ο καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να
αναμιγνύει τις τεχνικές και ότι μπορεί να κάνει ό,τι
θέλει με την προϋπόθεση ότι ελέγχει τα μέσα που χρησιμοποιεί και ότι κάτι έχει να πει.
László Moholy-Nagy (1895 - 1946)

Μιλώντας για τον υβριδισμό στη τέχνη. Σήμερα περισσότερο από ποτέ.

Βέβαια, όπως λέει και ο Νικήτας, το παν είναι να υπάρχει ειλικρίνεια στις προθέσεις του καλλιτέχνη (και όχι μόνο του καλλιτέχνη θα συμπλήρωνα, αλλά αυτό αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο).

Μoholy-nagy photogram4
Moholy-Nagy photogram gs
Mogoly-Nagy photogram Mirror

ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑΜΒΟΣ

και πλήρης απομυθοποίηση, 2 σε 1 (σαμπουάν και κοντίσιονερ μαζί).

Εδώ ο Haneke φτύνει κατάμουτρα, στην κυριολεξία, τη (μη) λειτουργία του θεσμού της πολυσυλλεκτικότητας στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες:                        

 http://www.youtube.com/watch?v=gJ5lfA7xyJQ

Kαι σε κάνει να αναρωτιέσαι: πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη, και πως θα αντιδρούσες Εσύ στη χλέπα.
(συγνώμη για την έκφραση αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο δόκιμος όρος).

'Code inconnu', M. Haneke, 2000

Για το φθινόπωρο που πλησιάζει

Marc Chagall, Autumn in the village

H ψευδαίσθηση της απόλυτης ευτυχίας και συντροφικότητας των καλοκαιρινών διακοπών, καιρός είναι να καταλαγιάσει κάπως.

Και όπως είπε ένας άλλος Εβραίος δημιουργός, μιλώντας για τις ψευδαισθήσεις: 'What if everything is an illusion and nothing exists? In that case, I definitely overpaid for my carpet.'

Woody Allen

Οι πεθαμένες ψυχές

print: Autumn in Bavaria, W. Kandinsky 1908

 'Ψυχές', ονόμαζαν στη Ρωσία τους αρσενικούς είλωτες, που ο ιδιοχτήτης πλήρωνε γι' αυτούς φόρο κατά κεφαλήν.
 Από το βιβλίο του Νικολάι Γκόγκολ, 'Οι πεθαμένες ψυχές'.

Τρυφέρο και όμορφο. Εξιδανικευμένο και ευαίσθητο.

Αλλά και αναμενόμενο από τη χώρα που γέννησε τον κομμουνισμό.

Καλημέρα γιατρέ μου.

Μη. Μη σηκώνεστε, άλλωστε δεν έχω τίποτα σοβαρό.

Τα γνωστά.

Γράψτε βάλιουμ μαντράξ στεντόν τριπτιζόλ

- ξέρετε τώρα εσείς -

Κάντε με κοινωνικό πρόσωπο βολέψτε με τέλος πάντων

με τούς ομοίους σας περάστε με στους χαφιέδες σας

πηδήξτε με αν θέτε

ωραίες οι γκραβούρες στους τοίχους σας.

Τσάκα τώρα στα σβέλτα το χιλιάρικο

και φερ' τη συνταγή
γιατί τέρμα η υπομονή μου παλιόπουστε
κι όπου να 'ναι θα εκραγεί.
Μη. Μη σηκώνεστε γιατρέ μου. Δεν είναι σοβαρό.
Ευχαριστώ. Καλημέρα σας.


Κατερίνα Γώγου

print: R. Magritte

Γκέτ ε τζάμπ
γκέτ ε λάιφ
άιρον γιόρ κλόους
σέιβ γιόρ μπίρντ


γουέλκαμ το 'ιντιπέντενς' μάι φρέντ

χέβ ε πλέσαντ στέι

Ένας ύμνος στον υπαρξισμό (ή στον εγωκεντρισμό, ποτέιτο - ποτάτο).

ΩΡΑ ΣΟΒΑΡΗ

Όποιος, τώρα, κλαίει κάπου στον κόσμο,
δίχως αιτία καμιά κλαίει στον κόσμο,
κλαίει για μένα.


Όποιος, τώρα, γελά κάπου στην νύχτα,
δίχως αιτία, γελά μέσα στην νύχτα,
με περιπαίζει.

Όποιος τώρα, πορεύεται κάπου στον κόσμο,

δίχως αιτία πορεύεται μέσα στον κόσμο,
έρχεται σε μένα.


Όποιος, τώρα, πεθαίνει κάπου στον κόσμο,
δίχως αιτία πεθαίνει μες στον κόσμο,
με κοιτάζει.

Rainer Maria Rilke

'Τhe Danse'

Henri Matisse

Αν αποζητάς την τελειότητα,
παραδόσου στην ατέλεια.

Αν θες να ισιώσεις, κύρτωσε.

Αν ψάχνεις την τελειότητα, άδειασε.

Αν θες να ξαναγεννηθείς,
αφέσου να πεθάνεις.

Αν θέλεις να 'χεις καθετί,

παράτησέ τα όλα.


Λάο Τσε, ένας απ' τους μεγαλύτερους κινέζους φιλοσόφους, στο έργο του, 'Τάο τε Τσίνγκ'.

'Spiral Jetty', Robert Smithson

Land Art

Chairman Mao gives us happy lives

Κ 'γώ που νόμιζα ότι θα εξαντλούσα την δριμεία κριτική μου στις παχιές αγελάδες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Α moment during my r.e.m. last night

Όταν ήμουν μικρή, η γιαγιά μου με φώναζε 'λαχμάταγια καλντούνια', ('αχτένιστη μάγισσα' στα ρωσικά), επειδή ποτέ δεν χτένιζα τα μαλλιά μου.




Συνήθεια που συνεχίζω να έχω μέχρι και σήμερα.

On the road by Jack Kerouac

''Οι μόνοι πού αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριώνται ή δεν λένε κοινότυπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαικά κεριά...''.

   O Σάλ Πάραντάιζ (Jack Kerouac), στα δεξιά, αγκαλιά με το φιλαράκι του,

τον Ντήν.

Προτιμώ σαν τίτλο του βιβλίου τον αγγλικό. On the road. Ο ελληνικός 'Στο Δρόμο' μου θυμίζει άστεγο, πρεζάκι, νταβατζή ή πουτάνα.

Peter Greenaway

'The cook, the thief, his wife and her lover'.
Όχι. Δεν είναι η αρχή από κάποιο ανέκδοτο. Είναι η σημαντικότερη ταινία του Peter Greenaway, που έρχεται να επαληθεύσει για άλλη μια φορά την απόψη ότι ο Greenaway, εκτός από σπουδαίο σκηνοθέτη, αποτελεί και έναν σπουδαίο εικαστικό (ναι, όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω σαν αυτούς τους τύπους στα σινεμά που γράφουν κριτικές για ταινίες κρατώντας στυλό με ledaki - οk, κλεμμένη σκηνή από το 'High Fidelity', στη Θεσσαλονική ζω, υπήρχε περίπτωση να πετύχω τέτοιο τύπο σε κινηματογραφική αίθουσα;).
Aχ Πήτερ... πόσο καιρό είχα να δω ξανά αυτή την ταινία.

Σκόρπιες σκέψεις

Δεν θα έπρεπε δίπλα στον τίτλο 'Ανθρωπιστικές Επιστήμες', να ανοίγεται μια παρένθεση που θα διευκρινίζει ότι ο όρος επιστήμες χρησιμοποιείται καταχρηστικά; H φιλοσοφία δεν είναι εκ προοιμίου αντίθετη προς την επιστήμη;
Λατρεύω τον στρουκτουραλισμό. Έγκειται παντού. Από τη γλωσσολογία μέχρι την ψυχανάλυση και την αρχαιολογία. Τυλίγει κάθε έκφανση της ζωής του ανθρώπου. Λατρεύω και τους θιασώτες του. Τη γυαλιστερή φαλάκρα του Φουκώ, το papillon του Λακάν και την 'άγρια σκέψη' του Levi-Strauss (μόνο τον τελευταίο έχω διαβάσει, τους άλλους τους αγαπώ σαν pop σύμβολα της διανόησης και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ).
Γιατί τα σύγχρονα κοινόβια πρέπει να υιοθετούν τόσο γλυκανάλατες ονομασίες (βλ. 'Ουράνιο τόξο');. Δεν είναι ήδη αρκετό το ότι ντύνονται σαν να τους έχει ξεράσει καμία παλέτα, καπνίζουν χόρτο όλη μέρα, τρώνε μόνο βιολογικά προιόντα και δεν πλένονται; (χωρίς πρόθεση αξιολογικής κρίσης, στην πραγματικότητα ζηλεύω φρικτά).
Το βιβλίο του Τom Robbins, 'Amanda' θα έπρεπε να φέρει τον τίτλο 'Marx Marvellous', από τον άλλο πρωταγωνιστή της ιστορίας. Είναι τόσο ευφυής ο τρόπος που δικαιολογείται η συνύπαρξη του ονόματος με αυτή του επιθέτου, που κάνει το σύνολο ακαταμάχητο.

Θέλω πολύ να ωριμάσω, αλλά... φοβάμαι μην σαπίσω.

Έχει ειπωθεί αμέτρητες φορές, το ξέρω. Αλλά από την άλλη, ποτέ δεν προσπάθησα να είμαι πρωτότυπη.
Πόσο μεγάλη μπάντα υπήρξαν οι The Beatles. Πραγματικά.
Αν δεν ξέραμε απ' έξω κάθε κομμάτι τους, θα ψάχναμε ακόμη στο site του wire σε ποιό νέο συγκρότημα ανήκει το 'Helter Skelter' και πότε έβγαλε η coca cola διαφημιστικό με τόσο cool μελωδία ('Come together').

Δεν ξέρω από μουσική αλλά, όταν ακούω Beatles, βρίσκομαι συνεχώς σε κατάσταση αντίστροφου deja vu.

Η γενιά που πάσχει από πρόωρα γηρατειά.

'Αρνούμαστε να γίνουμε δάσκαλοι που θα υπηρετούν ένα μηχανισμό κοινωνικής επιλογής σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που λειτουργεί εις βάρος των παιδιών της εργατικής τάξης, να γίνουμε κοινωνιολόγοι που θα εκφωνούν συνθήματα για τις προεκλογικές εκστρατείες της κυβέρνησης, να γίνουμε ψυχολόγοι που θα αναλάβουν να κάνουν 'ομάδες εργατών' να 'λειτουργούν' σύμφωνα με τα βέλτιστα συμφέροντα των αφεντικών, να γίνουμε επιστήμονες των οποίων οι έρευνες θα χρησιμοποιηθούν σύμφωνα με τα αποκλειστικά συμφέροντα της οικονομίας του κέρδους.'

Από φοιτητικό φυλλάδιο που κυκλοφόρησε στο Παρίσι τον Μάιο του 1968.


Μπορεί σήμερα αυτό το κείμενο να φαντάζει σαν μια ακόμη μπροσούρα της Πανσπουδαστικής, πεταμένη στο πάτωμα κάποιου αμφιθεάτρου. Πόσο κλισέ έχουν γίνει οι παραπάνω διακηρύξεις για τους ανθρώπους της αριστεράς... Κι όμως, οι νέοι του τότε, ήξεραν να αρνούνται. Ή τουλάχιστον, προσπαθούσαν. Γιατί σήμερα δεχόμαστε τα πάντα με τον πιο υπέροχα καθολικό τρόπο? Ας αρνούμασταν κάτι, έστω για μια φορά, και ας φεύγαμε μετά και εμείς για διακοπές!













Η Caroline de Βendern (δεξιά), αποκληρώθηκε από τον πάμπλουτο πατέρα της, επειδή έλαβε μέρος στις πορείες του Μαίου του '68.
Λέτε 40 χρόνια μετά, να το έχει μετανιώσει?