[Κλισί, 1932]

... Ναι, Αναίς, σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να σε προδώσω, αλλά δεν μπορώ. Σε θέλω. Θέλω να σε γδύσω, να σε κάνω κομμάτι χυδαία - ω, δεν ξέρω τι λέω. Είμαι λιγάκι μεθυσμένος επειδή δεν είσαι εδώ. Θα ήθελα να χτυπήσω παλαμάκια και voila - η Αναίς! Θέλω να σε κατέχω, να σε χρησιμοποιήσω. Θέλω να σε γαμήσω, θέλω να σου μάθω πράγματα. Όχι δεν σε εκτιμώ - Θεός φυλάξοι! Θέλω κιόλας να σε εξευτελίσω λίγο - γιατί, γιατί; Γιατί δεν πέφτω στα γόνατα και απλώς να σε λατρεύω; Δεν μπορώ.

Σ' αγαπάω γελαστα.

Σ' αρέσει αυτό;

Και καλή μου Αναίς, είμαι τόσο πολλά πράγματα. Βλέπεις μονάχα τα καλά πράγματα τώρα - ή τουλάχιστον αυτό με οδηγείς να πιστέψω. Σε θέλω για μια ολόκληρη μέρα έστω. Θέλω να πάω σε διάφορα μέρη μαζί σου - να σε κατέχω. Δεν ξέρεις πόσο αχόρταγος είμαι. Ή πόσο ποταπός. Και πόσο εγωιστής!

Δείχνω τον καλό μου εαυτό σε σένα. Άλλα σε προειδοποιώ, δεν είμαι κάνας άγγελος. Σκέφτομαι πρώτα απ' όλα ότι είμαι λιγάκι μεθυσμένος. Σ' αγαπώ. Πάω στο κρεβάτι τώρα - είναι πολύ οδυνηρό να μένω άλλο ξύπνιος. Σ' αγαπώ. Είμαι αχόρταγος. Θα σου ζητήσω να κάνεις το ανέφικτο. Ποιο είναι αυτό δεν ξέρω. Θα μου το πεις εσύ ίσως. Είσαι πιο έξυπνη από μένα. Σ' αγαπώ, μουνί μου εσύ, Αναίς - με τρελαίνεις. Και, ω, το πώς λες τ' όνομά μου! Θεέ μου, είναι τόσο αδιανόητο. Άκου, είμαι πολύ μεθυσμένος. Με πονάει που είμαι μόνος μου εδώ. Σε χρειάζομαι. Μπορώ να σου λέω τα πάντα; Μπορώ, δεν μπορώ;

Έλα γρήγορα λοιπόν να γαμηθούμε. Να χύσεις μαζί μου. Να τυλίξεις τα πόδια σου γύρω μου. Να με ζεστάνεις.

                                                                                                                                        [Χένρι]

Δώσε ρε Χένρι! Το παραπάνω απόσπασμα, προέρχεται από το ανθολόγιο των ερωτικών επιστολών που αντέλλασαν ο Χένρι Μίλερ και η Αναίς Νίν (σπουδαία κεφάλαια αμφότεροι στην ιστορία της λογοτεχνίας), κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν τη γνωριμία τους.


Tet a Tet, Henry Miller - Anais Nin  
εκδόσεις Μεταίχμιο

"Misguided Little Unforgivable Hierarchies", Wangechi Mutu 2005

Ένας ίσκιος...

Όλη η κακοτυχία του κόσμου

και ο έρωτας μου επάνω

σαν ένα ζώο γυμνό.

Paul Eluard

Import Export

νιότη - γήρας

τρέλα - λογική

οικονομική άνεση - ένδεια

έρωτας - απόρριψη

ελπίδα - ματαίωση
εισαγωγή - εξαγωγή

Το Import Export είναι μια σπουδαία ταινία

γιατί τα μανιχαϊστικά δίπολα πάντα με γοήτευαν

γιατί οι παράλληλες ιστορίες που εξ' ορισμού δεν τέμνονται

μου προκαλούν μια μεταφυσική θλίψη

γιατί ήταν η τελευταία ταινία που είδα στο φεστιβάλ

ενώ κάποια από τα παραπάνω δίπολα με στοίχειωναν φρέσκα

γιατί δεν πήγα σπίτι μετά την προβολή της, αλλά πήγα σ' ένα πάρτυ ντυμένη κλόουν

όπου χόρεψα με άλλους κλόουν, διασκεδάζοντας έτσι τη μοναξιά μου

γιατί είναι αληθινή

γιατί είναι ακραία

γιατί δεν έχει ξεκάθαρη υπόθεση

όπως ακριβώς η ζωή

γιατί οι μνήμες αγαπημένων προσώπων δεν έχουν σάρκες

γιατί όλα κάποια στιγμή καταλήγουν

κυριολεκτικά ή μεταφορικά

στην επωδό του φινάλε της

γιατί η γνώση για το επέκεινα

εδώ περιορίζεται σε μια μαύρη οθόνη.

Tod, Tod, Tod, Tod, Tod, Tod, Tod, Tod, Tod, Tod,...

Κάποια πλάνα έχουν μια έντονα εικαστική ματιά. Θυμίζουν πίνακα. Όπως αυτό με τους τρεις τρόφιμους του ιδρύματος που κάθονται παρατεταγμένα ντυμένοι σαν κλόουν. Αυτοί μαζί και με τους υπόλοιπους, αποτελούν πραγματικούς τρόφιμους ψυχιατρικής κλινικής. Κι όμως, η τρέλα μεταμφιεσμένη σε τρέλα, παράγει ένα άκρως ρεαλιστικό σύνολο. Όπως ακριβώς δυο αρνήσεις, παράγουν μια κατάφαση.

Import Export, Ulrich Seidl, 2007



Est-ce que vous avez du feu?

Αν με ρωτούσε κάποιος πώς πέρασα τη φετινή χρονιά,

θα του απαντούσα 'καπνίζοντας'.

Αυτό όμως που κατάφερα να μάθω στα διαλείμματα (από τσιγάρο) αυτόν τον χρόνο, είναι:

(τύμπανα)

ποτέ να μην λέω αυτό που πραγματικά σκέφτομαι

(αυλαία)

Οι μηδενιστικές λογικές βέβαια, δεν είναι του στιλ μου. Ξέρεις όμως τι βοηθάει στο στιλ;

Το τσιγάρο

Σίγουρα, ναι, το τσιγάρο φταίει

Τα βράδια που καπνίζω στην κρεβατοκάμαρα, στ' ορκίζομαι πως βλέπω τον καπνό καθώς ανεβαίνει προς το ταβάνι, να χωρίζεται σταδιακά σε πολλούς άλλους, ανεξάρτητους καπνούς, οι οποίοι ξεκινούν αναπάντεχα να στροβιλίζονται αργά, έπειτα πιο γρήγορα, δημιουργώντας στην αρχή μικρές δίνες και στη συνέχεια ισχυρούς τυφώνες. Αυτοί οι τυφώνες δωματίου είναι που ρουφούν όλες τις θετικές σκέψεις μου. Άλλες τις φτύνουν αρνητικές. Άλλες τις σβήνουν πριν καν προλάβουν να εισπνεύσουν ολόκληρη την πρώτη τζούρα. Και είναι πάντα αυτή η πρώτη τζούρα ρε γαμώτο, που σε ζαλίζει και σε κάνει ευτυχισμένο. Μάλλον επειδή ακριβώς σε ζαλίζει. Έστω για λίγο.

Και ενώ το πακέτο αδειάζει, το τασάκι γεμίζει.

Αρνητισμό. Και σβησμένα αποσίγουρα. (αυτή η βεβαιότητά σας για τα πράγματα δεσποινίς, βλάπτει σοβαρά την υγεία και προκαλεί αργό και επώδυνο θάνατο)

Δεν βιάζομαι να πεθάνω, ευχαριστώ. Όσο για το άλλο, προτιμώ να νιώθω.

- Για να καπνίζεις στην κρεβατοκάμαρα, καλή μου, πάει να πει ότι σίγουρα είσαι εθισμένη σ' αυτόν.

- Σ' αυτόν εννοείς ... τον θάνατο;

Φαντάσου λοιπόν την ίδια διαδικασία να επαναλαμβάνεται σε κάθε εκπνοή.

Θα το κόψω. Το αποφάσισα.

Από Δευτέρα.

στη θάλασσα

Τριστινίκα, καλοκαίρι 2011
photo: mine

Όταν κοιτάζω τη θάλασσα αδειάζω

πράγμα που είναι καλό

γιατί όπως λέει ο δάσκαλος μου στο θέατρο

όταν αδειάζει κανείς

τότε το βλέμμα γίνεται

πιο καθαρό από ποτέ.