Θυμήθηκα ένα ανέκδοτο.
Ένας τύπος πάει στο ψυχίατρο και του λέει:
Γιατρέ, ο αδερφός μου είναι τρελός. Νομίζει πως είναι κότα.
Γιατί δεν τον βάζεις στο άσυλο, του απαντά.
Δε μπορώ. Χρειάζομαι τ' αβγά.
 Έτσι νιώθω για τις σχέσεις. Είναι παράλογες, τρελές και περίεργες. Αλλά τις διατηρούμε γιατί οι περισσότεροι από μας, χρειαζόμαστε τ' αβγά.

Annie Hall, Woody Allen 1975






Η χορτοφαγία τελικά, ίσως να μην είναι και τόσο κακή ιδέα.

Να ξαναστείλεις. Μη χαθείς. Να έρθεις. Μη φύγεις.
Θα περιμένω. Θα σε περιμένω.

Υπήρξες όντως ή μήπως σε φαντάστηκα; (μουσική)

Κι αν σε φαντάστηκα, γιατί δε βολτάρουμε τώρα μαζί στα στενά των Εξαρχείων; (αν θες κάτι χωρίς πολιτικό χρώμα βάλε Πατησίων)

'Οταν σταματάς να ψάχνεις κάποιον, τότε εμφανίζεται. Κανόνας απαράβατος. Κάτι σαν τον νόμο του Μέρφι, αλλά χωρίς το cool όνομα.



Τι θα γινόταν αν ξυπνούσες βράδυ; Σκέψεις και συναισθήματα ανεστραμμένα, γεμάτος ελπίδα στο φεγγαρόφωτο, σχέδια για την καινούρια νύχτα, αμέτρητες προοπτικές και δρόμοι, φωταγωγημένοι, μια βοή διαφορετική, πρόσωπα πιο εύθυμα και χαλαρά, οι φωνές διασκεδαστικές, οι βόλτες πιο αργές.
Με το ξημέρωμα, το σβήσιμο, το πλάκωμα και αυτή η απαισιοδοξία που σε πιάνει κάθε φορά, μόλις περνάει η επίδραση της καφείνης και όλα αποκτούν ξανά τις πραγματικές τους διαστάσεις.
Πάρε τα πάνω σου μικρέ, πάρε τα πάνω σου, πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου (ή κατ' αναλογίαν, το πληκτρολόγιο αγκαλιά και τα κοντινά γυαλιά για το pc).
Βέβαια, μια βόλτα αργότερα απ' τα εφημερεύοντα πάντα σε συνεφέρει και σταματάς αμέσως τις ποιητικές αηδίες (άνευ αδειών).
Καλή εφημερία!


Ούτε λέξη, ούτε δάκρυ (ούτε σταγόνα), ούτε σιωπή.
Αν είσαι όντως τόσο δυνατός όσο σε περιγράφουν, θα φανεί στο χειροκρότημα.
Αν πάλι όχι, δε θα λείψεις και σε κανέναν.
Φαντάζομαι.

Choose life

Trainspotting, Danny Boyle 1996

Τι θα πει ελεύθεροι
απαιτώ να συλλάβετε
ματαιοδοξία μοναξιά
και προπαντός εκείνο το κενό
είναι έννοιες ιδιαίτερα επικίνδυνες και ύποπτες υπεκφυγής

Είμαι δικηγόρος παρακαλώ
δικηγόρος συναισθηματικός
το διάολό μου



Ναι
η απομυθοποίηση
περιέχει την ποίηση
η αποκαθήλωση
την πρόθεση από
η ποίηση την οίηση
και το μυθιστόρημα το ρήμα

Λοιπόν ας καθίσουν στ' αυγά τους οι φακίρηδες της γραφής
(όπου αυγά καρφιά)



Πόσο έντιμος να 'σαι
με τον εαυτό σου
με τον κόσμο

και πόσο ν' αγρυπνάς
κι αν λίγο αποκοιμηθείς
έχει νόημα το όνειρα γλυκά
ή ξύπνησα από εφιάλτη
και ο κρύος ιδρώτας

Είναι ακριβή η τιμή
είτε πληρώνεις
είτε εισπράτεις
σαν δίκοπο μαχαίρι
που διαπερνά το κόκαλο

Δίκοπα ερωτήματα
μα όχι ρητορικά
τέρμα οι ρητορείες



Θα ήθελα να κοιμηθώ
με μια πεταλούδα
δε με φοβίζει
η πολύχρωμη σιωπή της



Νιώθω τη γη να χάνεται κάτω απ' τα πόδια μου
στα τσακίδια


Γκρεμοτσακίστηκα στον ουρανό
κι ήρθαν τα πάνω κάτω

Από τη συλλογή 'Εκαστος εφ' ω ετάφη', Κυριάκος Συφιλτζόγλου
εκδόσεις Γαβριηλίδης

Είμαι χαρούμενη, περήφανη, και κάπως ενοχική. Ο Κυριάκος είναι καλός φίλος εδώ και δύο χρόνια, αλλά μόλις πρόσφατα είχα την τύχη να διαβάσω τη δουλειά του. Σκωπτικός, ειρωνικός, γλυκόπικρος, ενίοτε απαθής αλλά πάντα βαθιά ρομαντικός. Για όποιον ενδιαφέρεται, η συλλογή υπάρχει σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία.
Δε θα μπορούσε βέβαια να λείπει και το αγαπημένο μας:

-Πάμε για ρετσίνα το βράδυ;
-Μπα, έχω ραντεβού με τη νεωτερικότητα

Aφιερωμένο στην Αγγελικούλα και το μ - λ της

 
Ρόδες - Ρεβιζιονιστής

Ο όρος ρεφορμισμός (γαλλ.: reformisme, λατιν.: reformo) είναι όρος της πολιτικής με τον οποίον, από τα τέλη του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού κινήματος, χαρακτηρίστηκε κάθε πολιτική τάση εγκατάλειψης της επαναστατικής ανατροπής του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος (επαναστατικός σοσιαλισμός) και αντικατάσταση αυτής με προσπάθεια επίτευξης μεταρρυθμίσεων μέσα από τους κόλπους του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και της, συνδεδεμένης με αυτό, φιλελεύθερης δημοκρατίας (π.χ. μέσω κοινοβουλευτικής δράσης περιοριζόμενης από το αστικό σύνταγμα). Έτσι οι ελευθεριακοί και οι λενινιστές σοσιαλιστές αποκαλούν συνήθως ρεφορμιστές τους σοσιαλδημοκράτες. Ορισμένες φορές ο όρος επεκτείνεται και για να περιγράψει τον ευρωκομμουνισμό, λόγω της δέσμευσής του στον σταδιακό και ομαλό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μέσα από τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας.

Επιπρόσθετα ο όρος «ρεφορμισμός» από πολιτική άποψη, σημαίνει την ενσωμάτωση της στρατηγικής κομμουνιστικών και γενικότερα αριστερών κομμάτων και οργανώσεων στις ανάγκες του αστικού καπιταλιστικού συστήματος, καθώς απεμπολείται η προοπτική ολικής ρήξης με την αστική εξουσία. Ανεξάρτητα από τους διακηρυγμένους στόχους και τη φρασεολογία που χρησιμοποιεί ο ρεφορμισμός, η εγκατάλειψη της στρατηγικής της ανατροπής της αστικής εξουσίας περιλαμβάνει την υιοθέτηση της αντίληψης περί «εργασιακής ειρήνης» (ομαλής διεξαγωγής των παραγωγικών δραστηριοτήτων σε συνθήκες ιδιωτικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και ιεραρχικών ταξικών σχέσεων), ειρηνικής συνύπαρξης της αστικής και της εργατικής τάξης, τα συμφέροντα των οποίων όμως είναι αντίθετα κατά τη σοσιαλιστική θεωρία. Επιπλέον ο όρος αναφέρεται στην υιοθέτηση αστικών τακτικών, αντιλήψεων και συμπεριφορών, τόσο στην εσωτερική λειτουργία μίας αριστερής οργάνωσης όσο και στην εξωστρεφή δράση της. Ο όρος είναι παρόμοιος με τον ρεβιζιονισμό.
Σήμερα ο όρος ρεφορμισμός μπορεί να χρησιμοποιείται και έξω από τα στενά πλαίσια του ιστορικού σοσιαλισμού, αλλά με παρόμοια χροιά. Ενδεικτικά, στο οικολογικό κίνημα, οι κοινωνικοί οικολόγοι, οι οικοσοσιαλιστές ή οι οικοαναρχικοί αποκαλούν ορισμένες φορές ρεφορμιστικά τα πράσινα κόμματα της πολιτικής οικολογίας.
από Wikipedia

και αν καταχωρούμαι ως ρεφορμίστρια (και) επειδή θέλω, μία φορά, να πούμε το ίδιο σύνθημα οoοοόλοι μαζί
let it be

Όποια πέτρα κι αν σηκώσω - σε βρίσκω από κάτω - μάλλον θα υπήρξες από παντού - λιθοβολημένη.

όλο αυτό που ποτέ

Επιθυμίες

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τα 'κλεισαν με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν χωρίς να αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κ.Π. Καβάφης (1904)

Επειδή η ταξική πάλη δεν γνωρίζει σύνορα

Γαλλία

Ισπανία



Αγγλία



Ελλάδα

ein Liebesfilm von Wim Wenders

'Paris, Texas', Wim Wenders 1984





'I thought you were afraid of heights.

I' m not afraid of heights. I' m afraid of falling.'

Αυτή η Αναστασία (Nastassja Kinski), είναι σχεδόν τόσο όμορφη, όσο η δική μου.

'Η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος'

τάδε έφη Μαξίμ Γκόργκι
και ο Ερνστ Φίσερ συμφωνεί απόλυτα, όπως δηλώνει στο βιβλίο του, 'Η αναγκαιότητα της τέχνης'

Σ' αυτή την πόλη λοιπόν, όλοι ήταν, είναι και θα είναι ανήθικοι
(με τους άρχοντες να αποτελούν τον οδηγητικό μίτο)

"Όλα πήγαν στραβά εξ αρχής στο κράτος που ονομάστηκε Ελλάδα, το 1830 που εμφανίστηκε η νέα Ελλάδα στον ίδιο τόπο που στην αρχαιότητα υπήρχε η Αρχαία Ελλάδα, πράγμα που δημιούργησε μύριες παρανοήσεις όσον αφορά την καταγωγή των Νεοελλήνων, που βέβαια δεν είναι ανάγκη να έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα για να είναι Έλληνες. Ούτε είναι κανείς σώνει και καλά Έλληνας γιατί έτυχε να γεννηθεί στην Ελλάδα. Η ζορισμένη γεωγραφία πολύ μικρό ρόλο παίζει στην εθνικότητα, και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι Αρχαίοι Έλληνες, οι διάσπαρτοι τότε σε όλο τον γνωστό κόσμο. Άλλωστε, οι Εβραίοι που μέχρι πρότινος δεν είχαν πατρίδα, δεν έπαψαν ποτέ να είναι ο πιο συνεκτικός λαός από εθνολογικής απόψεως.

«Η Ελλάδα ως κράτος», λέει ο Γεράσιμος Κακλαμάνης, «ήταν εξαρχής ο Λίβανος των Βαλκανίων». Δηλαδή ένα κράτος εθνικής σκοτοδίνης, χωρίς κανέναν φορέα εθνικής υπάρξεως. Μια απλή ματιά στα κατά καιρούς ελληνικά συντάγματα, λέει ο Κακλαμάνης είναι ικανή για να δείξει την εξ αρχής έλλεχη θεμελίων αυτού του κράτους. Το πρώτο σύνταγμα της Επιδαύρου ορίζει σαν φορέα του κράτους την θρησκεία, πράγμα που γίνεται από ανάγκη διότι αυτοί που πολέμησαν τους Τούρκους δεν είχαν τίποτα άλλο κοινό πέρα της θρησκείας, που δίκαια, συνεπώς, απόχτησε την σημασία που έχει πάντα στην ελληνική διοίκηση.
Στην παράγραφο 2 του συντάγματος της Επιδαύρου δίνεται ο ορισμός του Έλληνα: "Έλληνες είναι όσοι αυτόχθονες πιστεύουσιν εις Χριστόν".
Πιο τρελός ορισμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει, Δηλαδή, αν κάποιος δεν πιστεύει στον Χριστό (προσοχή, το Σύνταγμα δεν λέει στον Θεό) δεν θα ήταν δυνατό να είναι Έλληνας;
Ναι, δεν θα ήταν, ούτε και σήμερα είναι εν πολλοίς δυνατό να είναι Έλληνας. Όμως, ποιος είδε ποτέ την πίστη και την μέτρησε; ρωτάει ο Κακλαμάνης με το διαβρωτικό επτανησιακό του χιούμορ.
Ποιος είναι δυνατό να ξέρει αν εγώ, για παράδειγμα, πιστεύω ή δεν πιστεύω στον Χριστό;
Κι αν εγώ δεν πιστεύω, πράγμα που είναι δικαίωμα μου, αφού η θρησκεία είναι πρόβλημα συνείδησης, τι θα απογίνω, θα με διώξουν από την Ελλάδα ως μη νομιμοποιούμενο συνταγματικώς ως έλληνα;
Ήταν η θρησκεία κριτήριο εθνικής υπάρξεως, ύστερα από τεσσάρων αιώνων συμβίωση του χριστιανισμού με μια συγγενή θρησκεία, τον μωαμεθανισμό, τον οποίο είχε αποδεχτεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της δυτικής Ελλάδας;
Τι απέγιναν οι Έλληνες, που έτυχε να είναι Μουσουλμάνοι;
Μα, θεωρήθηκαν Τούρκοι, και εκδιώχθηκαν στην Τουρκία με την ανταλλαγή πληθυσμών, που έγινε βάσει κυρίως του θρησκεύματος.
Και γιατί δυστροπούμε που θεωρούν Τούρκους τους εαυτούς τους οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης, που είναι Έλληνες μουσουλμανικού θρησκεύματος;
Το σύνταγμα της Επιδαύρου δεν είναι αυτό που λανσάρει την εξίσωση "πας χριστιανός, Έλλην" και συνεπώς "πάς μουσουλμάνος, Τούρκος";
Και το ερώτημα επικρέμαται: Γιατί το πρώτο Ελληνικό σύνταγμα της Επιδαύρου υποχρεώνεται να ορίσει την εθνικότητα μόνο βάσει ενός συνειδησιακού προβλήματος, της θρησκείας;
Μα, διότι αναγνωρίζει πως όλοι όσοι πήραν μέρος στον αγώνα κατά των Τούρκων ήταν μεν όλοι Χριστιανοί, , δεν ήταν όμως όλοι Έλληνες. Ήταν και φτωχοί Τούρκοι, και Αρβανίτες, και Βλάχοι, και Σλάβοι, και Πομάκοι, και Γύφτοι - και ότι θες."

Απόσπασμα απο την 'Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους' του μεγάλου Βασίλη Ραφαηλίδη
Επόμενο το 'Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο', αγαπημένο ως εκεί που δεν πάει