η ράνια είναι άρρωστη και όταν αρρωσταίνει πιστεύει ότι ο κόσμος καταρρέει γύρω της και βυθίζεται στη μελαγχολία.

Βοήθησε και εσύ τη ράνια να νιώσει καλύτερα, στέλνοντας ένα μήνυμα στο κινητό της! με κάθε μήνυμα που στέλνεις, 0,30€ αυτόματα πιστώνονται στο λογαριασμό που έχει ανοιχτεί στο όνομά της, για την απόκτηση 5 ολοκαίνουριων κουτιών prozac! 
μην αργείς, στείλε τώρα! 

Ρετροσπεκτίβα της Abramovic στο ΜoMa

Γιατί όσο και αν δεν την αντέχω, είναι η μόνη που απέδειξε στην Αμερική, ότι τα Βαλκάνια μπορούν να παράγουν και κάτι διαφορετικό από νεκρούς στα πεδία μαχών: τέχνη.

Madrugada στο Μύλο, 2004, πρώτη συναυλία μετά το τέλος των μαθητικών χρόνων και λίγο πριν την έναρξη των φοιτητικών. Με Ελένη και Μαρία.
Πόσες φορές είχα ακούσει τότε το 'Industrial Silence'...
Άλλη μια αυτή τη στιγμή, πριν κοιμηθώ.
Νάνι τώρα

σα να μην πέρασε μια μέρα

'Στα όνειρά μου συχνά είναι ένας άνθρωπος που πετάει,

όταν αποφασίζει να πάει στον κινηματογράφο συνήθως

χάνει τον δρόμο και μένει για ώρες στους διαδρόμους ενός

σουπερ μάρκετ, μετά βρίσκει μια πόρτα που γράφει

έξοδος και όταν την ανοίγει βλέπει ότι βρίσκεται στην

άκρη ενός γκρεμού μα δε μπορεί να πετάξει και τότε

πέφτει, πέφτει, έχοντας το συναίσθημα ότι μισοπνίγεται
στον πάτο μιας πισίνας ενός άγνωστου διαμερίσματος...'


γιατί, όταν κοιμάσαι γίνεσαι παιδί
χαρταετός, παλίρροια, ταξιδιάρικο πουλί
μπορείς να καθορίσεις τη ζωή με τη σκανδάλη
να πατήσεις σαν τσιγάρο έναν παραπάνω
μπορείς να πας όπου θες να βρεις ελευθερία
να πετάξεις τα λεφτά σου σε μια μεγάλη πλατεία
εσύ έφυγες
εγώ είχα μείνει εκεί
μέχρι που έσπασε το χρώμα και ήρθε το πρωί
από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Βήτα, 'Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο', εκδ. Οξύ
2010



'Οταν το 1993 οι Στέρεο Νόβα (Κωνσταντίνος Βήτα - Μιχάλης Δέλτα) κυκλοφόρησαν τον 'Ντισκολάτα', εγώ ήμουν επτά χρονών και τραγουδούσα με πάθος το 'Λάμπω' της Βίσση.
Τι κρίμα! (για όλους όσους κατάλαβαν πόσο σημαντικοί υπήρξαν, αφότου διαλύθηκαν).

Jan Svankmajer - Meat Love (1989)

After studying at the Institute of Industrial Arts and the Marionette Faculty of the Prague Academy of Fine Arts in the 1950s, Jan Svankmajer started working as a theatre director, chiefly in association with the Theatre of Masks and the Black Theatre. He first experimented with film-making after becoming involved with the mixed-media productions of Prague's Lanterna Magika Theatre. He began making short films in 1964, and continued working in the same medium for over twenty years, when he finally achieved his long-held ambition to make a feature film based on Lewis Carroll's Alice in Wonderland (Neco z Alenky (1988)). He has also exhibited his drawings, collages and 'tactile sculptures', many of which were produced in the mid-1970s, when he was temporarily banned from film-making by the Czech authorities. He has been a card-carrying member of the Prague Surrealist Group since 1969.

Aπό το IMDB, αγαπάμε Svankmajer

Jan Svankmajer - tma/svetlo/tma (Darkness/Light/Darkness)

Jan Svankmajer: Dimensions of Dialogue Part 2

Για το Αλγέρι

Algerian woman, Henri Matisse, 1909

''Στο Οράν, όπως και αλλού, ελλείψει χρόνου και σκέψης, οι άνθρωποι αναγκάζονται να αγαπηθούν χωρίς να το ξέρουν''

Αλμπέρ Καμύ, Η πανούκλα

''Αγαπώ την Αλγερία, επειδή την ένιωσα και την κατάλαβα''

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

''Το απελευθερωτικό κίνημα του οποίου ηγήθηκα στην Αλγερία, ο οργανισμός δηλαδή που δημιούργησα για να πολεμήσω το γαλλικό στρατό, υπήρξε αρχικά ένα μικρό κίνημα, απόλυτα ασήμαντο. Δεν ήμασταν παρά μερικές δεκάδες κόσμος σε μια έκταση, πέντε φορές όσο το μέγεθος της Γαλλίας.''
Αχμέντ Μπεν Μπελλά

le monde, mon semblable, mon frère

"Deux ou trois choses que je sais d'elle" SUB ITA (1966) - Jean Luc Godard

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος - Moonlight Sonata (Ludwig van Beethoven)

Γιάννης Ρίτσος - Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος

Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο.

Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της.

Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει.

2:31 π.μ.

Γαμώτο.

Είναι πολύ τρομακτικό τελικά να μένεις μόνη. Ειδικά όταν πιστεύεις και στα φαντάσματα και στους ληστές (και ακούς θορύβους που ΣΙΓΟΥΡΑ τους ακούς μόνο εσύ).

'Psycho', A. Hitchcock, 1960

'L' Avventura', Michelangelo Antonioni, 1960







 

...Η Δύση αισθάνεται σαν να διαθέτει ''εκ φύσεως'' - και δίχως όριο, σκέφτεται κανείς- την ικανότητα να εξερευνά τον κόσμο και να ορίζει τη σημασία του. Αυτή η ικανότητα μοιάζει αυτόδηλη και μάλιστα αναγκαία: πρόκειται για το περίφημο ''χρέος που έχει επωμιστεί ο λευκός άνθρωπος'', την ευθύνη που ανέλαβε αυτόκλητη να καθοδηγήσει όλες τις κοινωνίες του πλανήτη στην πορεία που ακολούθησε ο δικός του πολιτισμός... Η τελεσίδικη ανακάλυψη της πολυμορφίας του κόσμου, ύστερα από τη μισσαλοδοξία και τη διασκεδαστική έκπληξη με την οποία αντιμετωπίστηκε στους προηγούμενους αιώνες, επέβαλε να αποσαφηνιστούν οι αναγωγικές μέθοδοι αντιμετώπισης της διαφοράς, οι μέθοδοι ενσωμάτωσής της σε ένα ενιαίο σχήμα για την ανάπτυξη των ειδών και των κοινωνιών. Η Πρόοδος επέτρεπε να διαφυλαχθεί η ιδέα της έσχατης ενότητας του Πολιτισμού, αναγνωρίζοντας τη διαφορά απλά ως απόσταση στο χρόνο ή στο χώρο.
'Ανθρωπολογία και Κινηματογράφος', Marc Henri Piault, εκδόσεις Μεταίχμιο

Παίρνω για παράδειγμα το Sex and the City 2 που έβλεπα χθες (ναι, έτσι είμαι εγώ, βλέπω sex and the city και μετά διαβάζω κουλτουριάρικα βιβλία, εν είδει μηχανισμού κάθαρσης). Σε καμιά γυναίκα του δυτικού κόσμου δεν αρέσει ο θεσμός της μπούργκας και ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει (και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτές που ανήκουν στη συνομωταξία της f*** word (Feminists), αλλά σε όλες. Το γεγονός αυτό όμως, από το να μην κατανοείς (και περιμένεις) τον Άραβα που θέλει να σε λιθοβολήσει επειδή σε έπιασε να κάνεις σεξ σε δημόσιο χώρο (Samantha), κάπου στο Άμπου Ντάμπι, απέχει παρασάγγας.

υ.γ. Όχι, δεν τη λιθοβόλησε τελικά. Θα υπάρξει και 3.

War can wait, Masturbate!

Ο δικός μου ιδανικός τίτλος για συγκρότημα, θα ταίριαζε γάντι με τα pacifistic songs in the sixties (βλ. hippie mouvement και ανάλογη μουσική σκηνή).
Μερικά αγαπημένα ονόματα συγκροτημάτων (έτσι, για να περνάει ευχάριστα και ανώδυνα η ώρα):
1) God is an astronaut
2)Bauhaus
3)Death in Vegas
4)Be your own pet
5) Explosions in the Sky
6)Cowboy junkies
7)Evripidis and his Tragedies
8)Black Rebel Motorcycle Club πακέτο με Red Hot Chilly Peppers
9)Yeah Yeah Yeahs
10)The Dresden Dolls
11)The Tiger Lillies
12)Talking Heads
13)The Smashing Pumpkins
14)Ιmam Baildi
15)Your hand in mine
16)Sonic Youth
17)Hole
και
The Velvet Underground (σιγά μη δεν ήταν μέσα)

p.s. εξίσου αγαπημένα και τα συγκροτήματα (καρδούλα)

Abstract expressionism, color field painting, Σχολή της Νέας Υόρκης.

Όποιο τίτλο και να δώσεις στη ζωγραφική του, ο Mark Rothko, αυτός ο 'bourgeois uptown artist' από τη Ρωσία που διάβαζε Αισχύλο, είναι απλά υπέροχος. Σε βαθμό συγκίνησης.
Κάπου έχω ένα βιβλιαράκι που είχα αγοράσει από τη Γαλλία με μια συνέντευξή του. Υπόσχομαι να το βρω και να παραθέσω κάποια κομμάτια μεταφρασμένα σύντομα.

Το σκορ έχει ως εξής:

Ντελίριο Παρορμητισμού - Επικράτηση Ψυχραιμίας 0 - 1

Καλό μήνα να έχουμε (και να συνεχίσουμε ανάλογα).

Do you love me?

Κάθε φορά που ακούω Nick Cave, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πώς είναι δυνατόν αυτός ο καλλιτέχνης, του οποίου τα κομμάτια βρίθουν ευαισθησίας και λυρισμού σε σαιξπηρικό σημείο, να μην είναι gay.

Δεν είναι (λέει).

Χαιρόμαστε πολύ και τον πιστεύουμε (παρόλο που έχει μουστάκι - βλ. Prince για παράδειγμα).

Nick Cave (τελευταία μόνο με τους Bad Seeds)

Έχω μάθει ότι ο καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να
αναμιγνύει τις τεχνικές και ότι μπορεί να κάνει ό,τι
θέλει με την προϋπόθεση ότι ελέγχει τα μέσα που χρησιμοποιεί και ότι κάτι έχει να πει.
László Moholy-Nagy (1895 - 1946)

Μιλώντας για τον υβριδισμό στη τέχνη. Σήμερα περισσότερο από ποτέ.

Βέβαια, όπως λέει και ο Νικήτας, το παν είναι να υπάρχει ειλικρίνεια στις προθέσεις του καλλιτέχνη (και όχι μόνο του καλλιτέχνη θα συμπλήρωνα, αλλά αυτό αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο).

Μoholy-nagy photogram4
Moholy-Nagy photogram gs
Mogoly-Nagy photogram Mirror