Είμαστε ζώα μοναχικά. Όλη μας τη ζωή παλεύουμε για λίγο λιγότερη μοναξιά. Και μια απ' τις πανάρχαιες μεθόδους μας είναι να λέμε μια ιστορία, παρακαλώντας να βρεθεί ένας ακροατής που θα πει (και θα το πιστεύει): 'Α ναι, έτσι ακριβώς είναι, ή πάντως έτσι το αισθάνομαι και γω'.

'O δρόμος με τις φάμπρικες', Τζον Στάινμπεκ

15/7 Παγκόσμια ημέρα καφρίλας

Ένα καθολικό αγοράκι κάπου στην Ιταλία, κάθεται σ' ένα παγκάκι και κλαίει με λυγμούς. Κάποια στιγμή, τον πλησιάζει ένας κύριος και του λέει: 'Τι έχεις αγόρι μου και κλαις'; Αφήστε κύριε, του απαντάει ο μικρός, μόλις πέθανε ο πατέρας μου. Ο περαστικός με έκπληξη τον ρωτάει: 'Και τι μπορώ να κάνω για να σε βοηθήσω; Θέλεις μήπως να σου φωνάξω έναν ιερέα'; Όχι ευχαριστώ κύριε, λέει το αγοράκι, το σεξ είναι το τελευταίο πράγμα που έχω στο μυαλό μου αυτή την ώρα.