Η γενιά που πάσχει από πρόωρα γηρατειά.

'Αρνούμαστε να γίνουμε δάσκαλοι που θα υπηρετούν ένα μηχανισμό κοινωνικής επιλογής σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που λειτουργεί εις βάρος των παιδιών της εργατικής τάξης, να γίνουμε κοινωνιολόγοι που θα εκφωνούν συνθήματα για τις προεκλογικές εκστρατείες της κυβέρνησης, να γίνουμε ψυχολόγοι που θα αναλάβουν να κάνουν 'ομάδες εργατών' να 'λειτουργούν' σύμφωνα με τα βέλτιστα συμφέροντα των αφεντικών, να γίνουμε επιστήμονες των οποίων οι έρευνες θα χρησιμοποιηθούν σύμφωνα με τα αποκλειστικά συμφέροντα της οικονομίας του κέρδους.'

Από φοιτητικό φυλλάδιο που κυκλοφόρησε στο Παρίσι τον Μάιο του 1968.


Μπορεί σήμερα αυτό το κείμενο να φαντάζει σαν μια ακόμη μπροσούρα της Πανσπουδαστικής, πεταμένη στο πάτωμα κάποιου αμφιθεάτρου. Πόσο κλισέ έχουν γίνει οι παραπάνω διακηρύξεις για τους ανθρώπους της αριστεράς... Κι όμως, οι νέοι του τότε, ήξεραν να αρνούνται. Ή τουλάχιστον, προσπαθούσαν. Γιατί σήμερα δεχόμαστε τα πάντα με τον πιο υπέροχα καθολικό τρόπο? Ας αρνούμασταν κάτι, έστω για μια φορά, και ας φεύγαμε μετά και εμείς για διακοπές!













Η Caroline de Βendern (δεξιά), αποκληρώθηκε από τον πάμπλουτο πατέρα της, επειδή έλαβε μέρος στις πορείες του Μαίου του '68.
Λέτε 40 χρόνια μετά, να το έχει μετανιώσει?