Jean-Michel Basquiat II

O Basquiat έχει κάτι από James Dean, νέος, ωραίος, ταλαντούχος και νεκρός στα 28. 'Οχι από τροχαίο, από ναρκωτικά. Αμερικάνος, αγαπήθηκε όσο λίγους στη Γαλλία. Το video περιγράφει πώς οι παριζιάνοι συνωστίζονταν αθρόοι έξω απ' το μουσείο μοντέρνας τέχνης του Παρισιού, για να επισκεφθούν την ρετροσπεκτίβα του, και παρά τα λεγόμενα του διευθυντή του μουσείου πως η έκθεση κύλησε ομαλά, τρεις ώρες αναμονή για να μπεις είναι πάρα πολλές (για το Βατικανό περιμέναμε λιγότερες αν και γω σίγουρα θα προτιμούσα τα έργα του Basquiat, δεν τα πάω πολύ καλά με τις προγονοπληξίες, αντιφατικό αν σκεφτεί κανείς ότι σπουδάζω αρχαιολογία).

Παλιμπαιδισμός ΙΙΙ

Με κορόιδευαν πάντα όλοι για τα τετράδιά μου, αλλά εγώ τα βρίσκω κάπως χαριτωμένα και χαίρομαι που έχω να θυμάμαι κάτι περισσότερο από μαθήματα και σημειώσεις:

 

η πολυ(άννα) περιμένει περίοδο

Είμαι η Άννα, λέει, και είμαι καλά, το λένε όλοι, ο Μπάμπης ο Σουγιάς, ο Νίκος ο Πεταλούδας, ο Κώστας ο Γκοτζίλα και αν θες να ξέρεις, ο αρσενικός ιππόκαμπος γεννάει τα αυγά του, ημερομηνία λήξης έχουν τα γάλατα, όχι οι άνθρωποι, χειρούργος = κακούργος και γιατί δηλαδή να θέλω οπωσδήποτε να διαιωνίσω το είδος μου, δεν είναι δα και κανένα σπουδαίο είδος, και για πες μου δηλαδή, τί θα το ταίζω, ληγμένα γάλατα; Και το μυαλό του; Αυτό πώς θα το θρέφω που θα είναι αχόρταγο και εκλεκτικό, φοβάμαι μήπως ρέψει.

Θα με βοηθήσεις; Να μοιραστούμε τα 'έξοδα'; Γιατί, επιτέλους, εγώ πότε θα γίνω μάνα (οέο);

jan saudek

Η παραπάνω ιστορία είναι φανταστική. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα, είναι απλά συμπτωματική.

Tον Λειβαδίτη δεν τον είχα διαβάσει ποτέ, τον ήξερα μόνο σαν όνομα από τη σχολή, μέχρι που ένας φίλος μου χάρισε τον 'Νυχτερινό επισκέπτη', μου άρεσε, μου θύμισε τον Ρίτσο, είναι εξίσου δυνατός, κάποιοι φίλοι είπαν και δυνατότερος:


H ΕΚΤΗ ΜΕΡΑ


Ήταν η έκτη μέρα της δημιουργίας, η μητέρα είχε ντυθεί στα μαύρα, φορούσε και το καλό καπέλο της με το βέλο, ''δεν έπρεπε να μας το κάνει αυτό ο Θεός'' είπε, στο βάθος χλωμοί άντρες στήναν τη μεγάλη σκηνή του τσίρκου,
''γύρισε σπίτι, είναι αργά'', ''ποιό σπίτι;'' είπα κι αγκάλιασα το φανάρι του δρόμου,
η μικρή ξαδέλφη όπου να 'ναι θα πέθαινε, την έσπρωξα πίσω απ' την ντουλάπα, ''σ' αγαπώ'' έλεγε, μα εγώ  την έγδυνα κιόλας σαν πόρνη - κι όταν τη θάψαμε, εγώ έμεινα για πάντα εκεί, πίσω απ' την ντουλάπα, μισοφαγωμένος απ' τα ποντίκια,
κι ήταν η έκτη μέρα της δημιουργίας,
οι τροχαλίες γρύλιζαν καθώς ανέβαζαν το πρώτο ρολόι στη στέγη του σταθμού,
κάθισα στην άκρη του δρόμου, τόσο θλιμμένος, που οι τυφλοί μ' έβλεπαν.


Τάσος Λειβαδίτης, 'Νυχτερινός επισκέπτης'


Επίσης ευχαριστώ τον καλό φίλο Δημήτρη Μηνασίδη, για το υπέροχο δώρο! (εντάξει, ξέρω ότι θα το διαβάσει).