Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018

7 ποιήματα για την Ahed Tamimi, αγωνίστρια του Παλαιστινιακού Κράτους





Ένα νεαρό κορίτσι

στέκεται ακούνητο 
στην μέση της πορείας
κρατάει ένα λευκό ρόδο 
κάτω από τον αφαλό της.
Όταν ο μπάτσος την χτυπάει
δυνατά στα χείλη
με το στιλπνό μαύρο γκλομπ του
ζεστό αίμα κυλάει
ανάμεσα στα πόδια της.


Κάθε μπούκλα από τα ξανθά μαλλιά της

κρύβει μια πέτρα από τον τόπο της
Κάθε τίναγμα του κεφαλιού της από πείσμα
σημαίνει την έναρξη του πόλεμου
με τους εχθρούς της.
Στο τέλος της ημέρας 
όλοι οι στρατιώτες είναι νεκροί
και τα σύνορα ασφαλή.


Κοίτα να συνηθίσεις

να μιλάς σε μια γλώσσα
που δεν καταλαβαίνεις
να μην τρως όταν πεινάς
κι όταν διψάς θα σου φέρνουμε ξύδι
με το σφουγγάρι στα χείλη.
Έτσι φερόμαστε εμείς στους μάρτυρες.
Μια μέρα θα μας ευχαριστείς.


Για δες μια οικογένεια τρελών

κυνηγάνε ένα άστρο 
μέσα στην κρύα νύχτα
 γυμνοί
φορώντας μόνο ένα ασπρόμαυρο φουλάρι.


Η Αχέντ από την Παλαιστίνη

μπήκε φυλακή
γιατί χαστούκισε
έναν Ισραηλινό στρατιώτη.
Αυτό αποτελεί είδηση.
Το ανάποδο είναι απλά
άλλη μια Δευτέρα στην κόλαση.


Τα κορίτσια της Δύσης πολεμούν τους κακούς

με τα πληκτρολόγιά τους, πίσω από γυαλισμένες οθόνες
στα φρεσκοβαμμένα δωμάτιά τους
στην ήρεμη χώρα τους.
Τα κορίτσια της Λωρίδας δεν πολεμούν
αντιστέκονται.
Για την Αμερική οι πρώτες είναι ηρωίδες.


Η Μαρία Μαγδαληνή έσκυψε να μυρώσει

τα πόδια του Ιησού
για να συγχωρεθεί
να διώξει τα επτά δαιμόνια από μέσα της.
Εσύ Αχέντ;
Με τόσους δαίμονες νεκρούς
γιατί δεν γονατίζεις;



Ρ. Π.