La vie est belle

Paul Delvaux, 'The village of the mermaids'

or 'The village of the eternal boredom'

Βαρέθηκα να δίνω μαθήματα, να πίνω καφέδες, να μιλάω για λούμπεν προλεταριάτα, για γκόμενους, για καθηγητές, για γονείς (ευτυχώς όχι ακόμη για παιδιά), για το αβέβαιο παρόν, για το ακόμη πιο αβέβαιο μέλλον, για το πού θα πάμε μετά, για το πού ήμασταν πρίν. Βαρέθηκα να δουλεύω και να μην έχω λεφτά, να χάνω τα κλειδιά μου, να μην προλαβαίνω να απαντήσω στο κινητό. Βαρέθηκα να αγαπώ τον Αλέξανδρο (ψέμματα), να μαλώνω με τους γονείς μου, να πίνω μπύρες, να μην χάνω κιλά, αλλά να χάνω το λεωφορείο (γιατί έχω χάσει επίσης το δίπλωμα οδήγησης και το απολυτήριο λυκείου μου). Βαρέθηκα να κρυώνω, να βάφω τα μαλλιά μου μαύρα, να μην μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Βαρέθηκα να πηγαίνω αργοπορημένη στα γερμανικά, να χάνω ώρες στο internet, να διαβάζω πράγματα γιατί πρέπει και όχι γιατί θέλω, να είμαι συνέχεια άρρωστη. Βαρέθηκα να μην έχω όρεξη να φωτογραφήσω, να ζωγραφίσω, ούτε να καθαρίσω. Βαρέθηκα να γκρινιάζω, αλλά προφανώς όχι αρκετά για να σταματήσω να γράφω αυτό το post.

Σήμερα βαριέμαι τα πάντα και τα πάντα βαριούνται εμένα.

Πρέπει να ερωτευτώ (Alex please, είναι τόσο καλύτερο απ' το να πάω σε ψυχολόγο).

Και όχι, δεν πίνω τόσες μπύρες. Ούτε καν. Ειδάλλως θα ήταν περισσότερο από προφανές, γιατί δεν μπορώ να χάσω κιλά.

Μμμμμ, υπάρχει ένα πράγμα που δεν βαριέμαι. Ν' ακούω μουσική. Τέλος. Πρέπει να ερωτευτώ μουσικό.