'Στα όνειρά μου συχνά είναι ένας άνθρωπος που πετάει,
όταν αποφασίζει να πάει στον κινηματογράφο συνήθως
χάνει τον δρόμο και μένει για ώρες στους διαδρόμους ενός
σουπερ μάρκετ, μετά βρίσκει μια πόρτα που γράφει
έξοδος και όταν την ανοίγει βλέπει ότι βρίσκεται στην
άκρη ενός γκρεμού μα δε μπορεί να πετάξει και τότε
πέφτει, πέφτει, έχοντας το συναίσθημα ότι μισοπνίγεται στον πάτο μιας πισίνας ενός άγνωστου διαμερίσματος...'
γιατί, όταν κοιμάσαι γίνεσαι παιδί
χαρταετός, παλίρροια, ταξιδιάρικο πουλί
μπορείς να καθορίσεις τη ζωή με τη σκανδάλη
να πατήσεις σαν τσιγάρο έναν παραπάνω
μπορείς να πας όπου θες να βρεις ελευθερία
να πετάξεις τα λεφτά σου σε μια μεγάλη πλατεία
εσύ έφυγες
εγώ είχα μείνει εκεί
μέχρι που έσπασε το χρώμα και ήρθε το πρωί
από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Βήτα, 'Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο', εκδ. Οξύ
2010
'Οταν το 1993 οι Στέρεο Νόβα (Κωνσταντίνος Βήτα - Μιχάλης Δέλτα) κυκλοφόρησαν τον 'Ντισκολάτα', εγώ ήμουν επτά χρονών και τραγουδούσα με πάθος το 'Λάμπω' της Βίσση.
Τι κρίμα! (για όλους όσους κατάλαβαν πόσο σημαντικοί υπήρξαν, αφότου διαλύθηκαν).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου