Να ξαναστείλεις. Μη χαθείς. Να έρθεις. Μη φύγεις.
Θα περιμένω. Θα σε περιμένω.

Υπήρξες όντως ή μήπως σε φαντάστηκα; (μουσική)

Κι αν σε φαντάστηκα, γιατί δε βολτάρουμε τώρα μαζί στα στενά των Εξαρχείων; (αν θες κάτι χωρίς πολιτικό χρώμα βάλε Πατησίων)

'Οταν σταματάς να ψάχνεις κάποιον, τότε εμφανίζεται. Κανόνας απαράβατος. Κάτι σαν τον νόμο του Μέρφι, αλλά χωρίς το cool όνομα.



Τι θα γινόταν αν ξυπνούσες βράδυ; Σκέψεις και συναισθήματα ανεστραμμένα, γεμάτος ελπίδα στο φεγγαρόφωτο, σχέδια για την καινούρια νύχτα, αμέτρητες προοπτικές και δρόμοι, φωταγωγημένοι, μια βοή διαφορετική, πρόσωπα πιο εύθυμα και χαλαρά, οι φωνές διασκεδαστικές, οι βόλτες πιο αργές.
Με το ξημέρωμα, το σβήσιμο, το πλάκωμα και αυτή η απαισιοδοξία που σε πιάνει κάθε φορά, μόλις περνάει η επίδραση της καφείνης και όλα αποκτούν ξανά τις πραγματικές τους διαστάσεις.
Πάρε τα πάνω σου μικρέ, πάρε τα πάνω σου, πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου (ή κατ' αναλογίαν, το πληκτρολόγιο αγκαλιά και τα κοντινά γυαλιά για το pc).
Βέβαια, μια βόλτα αργότερα απ' τα εφημερεύοντα πάντα σε συνεφέρει και σταματάς αμέσως τις ποιητικές αηδίες (άνευ αδειών).
Καλή εφημερία!


Ούτε λέξη, ούτε δάκρυ (ούτε σταγόνα), ούτε σιωπή.
Αν είσαι όντως τόσο δυνατός όσο σε περιγράφουν, θα φανεί στο χειροκρότημα.
Αν πάλι όχι, δε θα λείψεις και σε κανέναν.
Φαντάζομαι.