(...)
Εκείνος που η Αστυνομία δεν του επιτρέπει
το διαβατήριο - και, την ίδια στιγμή
η εφημερίδα που θα 'πρεπε να 'ναι η βάση
της αληθινής ζωής του, δεν αναγνωρίζει την αξία
των ποιημάτων του και τα λογοκρίνει -
είναι αυτός που αποκαλούν άνθρωπο χωρίς πίστη,
που δε συμμορφώνεται και δεν απαρνιέται
σωστό είναι, λοιπόν, που δε βρίσκει πού να ζήσει.
Κουράζεται η ζωή μ' όποιον αντέχει.
Άχ, τα πάθη μου πού γεννιούνται ξανά και ξανά
καταδικασμένα να μην έχουν μόνιμη κατοικία!
Πετώντας σε στεριές με αιώνιο καλοκαίρι
θα γράψω στα έντυπα του κόσμου: ''δίχως μόνιμη κατοικία''. Είναι η Αλήθεια
πού προχωρεί: νιώθω την υπομονή μου γι' αυτήν
να εξαντλείται κάτω από τη φριχτή μου ανησυχία
Όμως θα μπορούσα να κάνω τον τρελό, τον θυμωμένο...
αρκεί να ζήσω! η δύναμη της αυτοσυντήρησης
σκαρφίζεται απάτες που επιβεβαιώνουν
την κάθε πράξη του Είναι... Το σπίτι
που ψάχνω θα είναι, γιατί όχι; ένα υπόγειο,
ή μια σοφίτα, ή μια καλύβα στη Μομπάσα,
ή ένα ατελιέ στο Παρίσι... Θα μπορούσα ακόμη να γυρίσω στη θαυμαστή φάση
της ζωγραφικής... Νιώθω κιόλας τα πέντε ή έξι
αγαπημένα μου χρώματα να μοσχοβολάνε αψιά
ανάμεσα στο ρετσίνι και την κόλλα των
φρεσκοφτιαγμένων τελάρων... Νιώθω κιόλας τους
κρυφούς σπασμούς της κοιλιάς, στο λαιμό,
των τεχνικών εμπνεύσεων, απόβλητα
θαυμάσια ανανεωμένα παλιάς σχολής...
Και στον κερατοειδή, το κόκκινο, πάνω στο κόκκινο,
πάνω από άλλα κόκκινα, σε μια υπέροχη επικάλυψη,
όπου η φλόγα είναι μια κορυφογραμμή
των Απεννίνων, ή μια ζεστασιά νεαρών
στο Φριούλι, που κατουράνε πάνω από ένα χαντάκι
τραγουδώντας στα σούρουπα των φτωχών...
Κάποια μέρα θα πρέπει ίσως να σας ευγνωμωνώ
γι αυτή τη ντροπιασμένη δύναμη που με ανανεώνει,
συμμορφωμένοι, με την καρδιά παραμορφωμένη
όχι από την κτηνωδία του κεφαλαίου σας,
μ' από την ίδια την καρδιά επειδή
σε άλλη ιστορία βιάστηκε στο κακό.
Καρδιά των ανθρώπων: πού δε γνωρίζω πιά
σαν άνδρας, ούτε να την αγαπήσω ούτε να την κρίνω,
όπως είμαι αναγκασμένος εδώ κάτω,
στο βάθος του κόσμου, να νιώθω διαφορετικός,
χαμένος για κάθε έρωτα της νιότης.
('Ψάχνοντας για σπίτι')
η Ρώμη, αλειμμένη σαν λάσπη πάνω
στην αναψοκοκκινισμένη λεπίδα τ' ουρανού
('Ο διωγμός')
''Ω Θεέ μου, μά τότε τί έχετε στο ενεργητικό σας;...'
''Εγώ; - (ένα τραύλισμα, ο άθλιος δεν πήρα το ηρεμιστικό,
τρέμει η φωνή μου σαν άρρωστου παιδιού) -
Εγώ; Μια απελπισμένη ζωντάνια''.
(Επίλογος)
'Poesia in forma di rosa' ('Ποίηση σε σχήμα ρόδου')
Πιερ Πάολο Παζολίνι
Ο Παζολίνι, κατά γενική παραδοχή ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια στην ιστορία του ευρωπαικού κινηματογράφου, είναι ευρύτερα γνωστός από την ταινία 'Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα', αλλά εκτός από σπουδαίος σκηνοθέτης, υπήρξε και πολυγραφότατος ποιητής. Αριστερός, ομοφυλόφιλος, περιθωριακός αλλά ονειροπόλος, έγραφε για έρωτα, πολιτική, θεολογία, απελπισία και περιττώματα. Σκατά.
(όχι, σοβαρά, μια χαρά!)
Roma
photos: mine
