Αν με ρωτούσε κάποιος πώς πέρασα τη φετινή χρονιά,
θα του απαντούσα 'καπνίζοντας'.
Αυτό όμως που κατάφερα να μάθω στα διαλείμματα (από τσιγάρο) αυτόν τον χρόνο, είναι:
(τύμπανα)
ποτέ να μην λέω αυτό που πραγματικά σκέφτομαι
(αυλαία)
Οι μηδενιστικές λογικές βέβαια, δεν είναι του στιλ μου. Ξέρεις όμως τι βοηθάει στο στιλ;
Το τσιγάρο
Σίγουρα, ναι, το τσιγάρο φταίει
Τα βράδια που καπνίζω στην κρεβατοκάμαρα, στ' ορκίζομαι πως βλέπω τον καπνό καθώς ανεβαίνει προς το ταβάνι, να χωρίζεται σταδιακά σε πολλούς άλλους, ανεξάρτητους καπνούς, οι οποίοι ξεκινούν αναπάντεχα να στροβιλίζονται αργά, έπειτα πιο γρήγορα, δημιουργώντας στην αρχή μικρές δίνες και στη συνέχεια ισχυρούς τυφώνες. Αυτοί οι τυφώνες δωματίου είναι που ρουφούν όλες τις θετικές σκέψεις μου. Άλλες τις φτύνουν αρνητικές. Άλλες τις σβήνουν πριν καν προλάβουν να εισπνεύσουν ολόκληρη την πρώτη τζούρα. Και είναι πάντα αυτή η πρώτη τζούρα ρε γαμώτο, που σε ζαλίζει και σε κάνει ευτυχισμένο. Μάλλον επειδή ακριβώς σε ζαλίζει. Έστω για λίγο.
Και ενώ το πακέτο αδειάζει, το τασάκι γεμίζει.
Αρνητισμό. Και σβησμένα αποσίγουρα. (αυτή η βεβαιότητά σας για τα πράγματα δεσποινίς, βλάπτει σοβαρά την υγεία και προκαλεί αργό και επώδυνο θάνατο)
Δεν βιάζομαι να πεθάνω, ευχαριστώ. Όσο για το άλλο, προτιμώ να νιώθω.
- Για να καπνίζεις στην κρεβατοκάμαρα, καλή μου, πάει να πει ότι σίγουρα είσαι εθισμένη σ' αυτόν.
- Σ' αυτόν εννοείς ... τον θάνατο;
Φαντάσου λοιπόν την ίδια διαδικασία να επαναλαμβάνεται σε κάθε εκπνοή.
Θα το κόψω. Το αποφάσισα.
Από Δευτέρα.
