Παλιμπαιδισμός ΙΙ

Μια σακούλα σκουπιδιών βιομηχανικού μεγέθους γεμάτη υγρό ντεμερόλ, γλυκό χυμό φρεσκοκομμένου γρασιδιού, στομαχική χολή από άκρως καθυστερημένα θύματα του συνδρόμου εμβρυακού αλκοολισμού από την Costa Mesa τα οποία είναι ένα μόνο χρωμόσωμα μακριά από μερικά εξαιρετικά επικίνδυνα παραδείγματα του γιατί θα γίνουμε μια τριτκοσμική χώρα σε μερικά χρόνια. Αν αυτή είναι η τωρινή κατάσταση της underground, νεανικής κουλτούρας καλύτερα να αποσυρθώ στο μεγάλο μου μέγαρο φροντίζοντας τη χοντροκοιλιά του γουρουνιού μου, τρώγοντας παγωτό haagen dazs με τη σακούλα σκουπιδιών για ορό, σε μια δεξαμενή αποσυμπίεσης σαν σιδερένιο πνεύμονα, βυθισμένος σε ένα γυάλινο όχι όχι σε ένα χρυσό ενυδρείο γεμάτο με καθαρτικό άλας με πλήρη οπτική πρόσβαση προς μια τηλεοπτική οθόνη που θα προβάλλει ατελείωτης διάρκειας προγράμματα για το ψάρεμα κια το γκολφ ενώ από τα ηχεία θα ορμάνε οι grateful dead. Χαλαρώνοντας, ξαπλωμένος γυμνός φορώντας μόνο μια πετροπλυμένη μπλούζα βαμμένη με τα ούρα του Phil Collins και το αίμα του Cherry Garcia*.

Θα είμαι τόσο χαλαρός και διάσημος που ένας γέρος ονόματι Bob θα ταξιδέψει μίλια για να με επισκεφτεί.(...) Θα έχω ανεφοδιαστεί. Θα έχω ανεφοδιαστεί τόσο πολύ που θα έχω βρει την ενέργεια να τρέξω με τα πόδια στον τάφο του Leadbelly*, να ξεθάψω το πτώμα του και να μας στείλω με εισιτήριο άνευ επιστροφής για το Βατικανό. Θα καρφώσω το πτώμα του Huddie σε μια γωνιά του ταβανιού. θα τον βάψω άσπρο και θα τον διακοσμήσω με ψεύτικα κοσμήματα.


*Jerry Garcia τραγουδιστής των grateful dead, ορθογραφημένος ως Cherry Garcia, αναφορά στη μάρκα παγωτού που έχει το ίδιο επίθετο με τον τραγουδιστή
*Huddie Leadbelly αγαπημένος bluesman του Cobain του οποίου διασκεύασε μερικά απ' τα τραγούδια, μεταξύ άλλων το εξαιρετικό Where did you sleep last night

Παλιμπαιδισμός, ναι, αλλά από τους άλλους, τους ωραίους, ή μάλλον παλεφηβισμός, ή καλύτερα παλεμετεφηβισμός, το απόσπασμα είναι από ένα βιβλίο με γραπτά του κομπέιν όπως τα κρατούσε στα ημερολόγιά του, το είχα αγοράσει στη δευτέρα λυκείου, ειχε βγει με αφορμή την κυκλοφορία ενός cd best of των nirvana, το οποίο επίσης είχα αγοράσει (γιατί πάνω απ' όλα είμαστε παιδιά της ελεύθερης οικονομίας - για όλους έχει ο μπαχξές), το ξαναδιάβασα πρόσφατα, μου αρέσει πώς γράφει, ένας maudit, ένας Baudelaire της γενιάς του, της δικής μας γενιάς, γιατί τίποτα ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει, τα πάντα παραμένουν κακά, και εξελίσσονται σε μη χειρότερα, αλλά εμείς αγαπάμε και ονειρευόμαστε, παρόλο που πια δεν ρευόμαστε (όχι από ευγένεια, μάλλον από ασιτία).

κυκλοφορεί απ' το μεταίχμιο