[Κλισί, 1932]

... Ναι, Αναίς, σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να σε προδώσω, αλλά δεν μπορώ. Σε θέλω. Θέλω να σε γδύσω, να σε κάνω κομμάτι χυδαία - ω, δεν ξέρω τι λέω. Είμαι λιγάκι μεθυσμένος επειδή δεν είσαι εδώ. Θα ήθελα να χτυπήσω παλαμάκια και voila - η Αναίς! Θέλω να σε κατέχω, να σε χρησιμοποιήσω. Θέλω να σε γαμήσω, θέλω να σου μάθω πράγματα. Όχι δεν σε εκτιμώ - Θεός φυλάξοι! Θέλω κιόλας να σε εξευτελίσω λίγο - γιατί, γιατί; Γιατί δεν πέφτω στα γόνατα και απλώς να σε λατρεύω; Δεν μπορώ.

Σ' αγαπάω γελαστα.

Σ' αρέσει αυτό;

Και καλή μου Αναίς, είμαι τόσο πολλά πράγματα. Βλέπεις μονάχα τα καλά πράγματα τώρα - ή τουλάχιστον αυτό με οδηγείς να πιστέψω. Σε θέλω για μια ολόκληρη μέρα έστω. Θέλω να πάω σε διάφορα μέρη μαζί σου - να σε κατέχω. Δεν ξέρεις πόσο αχόρταγος είμαι. Ή πόσο ποταπός. Και πόσο εγωιστής!

Δείχνω τον καλό μου εαυτό σε σένα. Άλλα σε προειδοποιώ, δεν είμαι κάνας άγγελος. Σκέφτομαι πρώτα απ' όλα ότι είμαι λιγάκι μεθυσμένος. Σ' αγαπώ. Πάω στο κρεβάτι τώρα - είναι πολύ οδυνηρό να μένω άλλο ξύπνιος. Σ' αγαπώ. Είμαι αχόρταγος. Θα σου ζητήσω να κάνεις το ανέφικτο. Ποιο είναι αυτό δεν ξέρω. Θα μου το πεις εσύ ίσως. Είσαι πιο έξυπνη από μένα. Σ' αγαπώ, μουνί μου εσύ, Αναίς - με τρελαίνεις. Και, ω, το πώς λες τ' όνομά μου! Θεέ μου, είναι τόσο αδιανόητο. Άκου, είμαι πολύ μεθυσμένος. Με πονάει που είμαι μόνος μου εδώ. Σε χρειάζομαι. Μπορώ να σου λέω τα πάντα; Μπορώ, δεν μπορώ;

Έλα γρήγορα λοιπόν να γαμηθούμε. Να χύσεις μαζί μου. Να τυλίξεις τα πόδια σου γύρω μου. Να με ζεστάνεις.

                                                                                                                                        [Χένρι]

Δώσε ρε Χένρι! Το παραπάνω απόσπασμα, προέρχεται από το ανθολόγιο των ερωτικών επιστολών που αντέλλασαν ο Χένρι Μίλερ και η Αναίς Νίν (σπουδαία κεφάλαια αμφότεροι στην ιστορία της λογοτεχνίας), κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν τη γνωριμία τους.


Tet a Tet, Henry Miller - Anais Nin  
εκδόσεις Μεταίχμιο

"Misguided Little Unforgivable Hierarchies", Wangechi Mutu 2005

Ένας ίσκιος...

Όλη η κακοτυχία του κόσμου

και ο έρωτας μου επάνω

σαν ένα ζώο γυμνό.

Paul Eluard

Import Export

νιότη - γήρας

τρέλα - λογική

οικονομική άνεση - ένδεια

έρωτας - απόρριψη

ελπίδα - ματαίωση
εισαγωγή - εξαγωγή

Το Import Export είναι μια σπουδαία ταινία

γιατί τα μανιχαϊστικά δίπολα πάντα με γοήτευαν

γιατί οι παράλληλες ιστορίες που εξ' ορισμού δεν τέμνονται

μου προκαλούν μια μεταφυσική θλίψη

γιατί ήταν η τελευταία ταινία που είδα στο φεστιβάλ

ενώ κάποια από τα παραπάνω δίπολα με στοίχειωναν φρέσκα

γιατί δεν πήγα σπίτι μετά την προβολή της, αλλά πήγα σ' ένα πάρτυ ντυμένη κλόουν

όπου χόρεψα με άλλους κλόουν, διασκεδάζοντας έτσι τη μοναξιά μου

γιατί είναι αληθινή

γιατί είναι ακραία

γιατί δεν έχει ξεκάθαρη υπόθεση

όπως ακριβώς η ζωή

γιατί οι μνήμες αγαπημένων προσώπων δεν έχουν σάρκες

γιατί όλα κάποια στιγμή καταλήγουν

κυριολεκτικά ή μεταφορικά

στην επωδό του φινάλε της

γιατί η γνώση για το επέκεινα

εδώ περιορίζεται σε μια μαύρη οθόνη.

Tod, Tod, Tod, Tod, Tod, Tod, Tod, Tod, Tod, Tod,...

Κάποια πλάνα έχουν μια έντονα εικαστική ματιά. Θυμίζουν πίνακα. Όπως αυτό με τους τρεις τρόφιμους του ιδρύματος που κάθονται παρατεταγμένα ντυμένοι σαν κλόουν. Αυτοί μαζί και με τους υπόλοιπους, αποτελούν πραγματικούς τρόφιμους ψυχιατρικής κλινικής. Κι όμως, η τρέλα μεταμφιεσμένη σε τρέλα, παράγει ένα άκρως ρεαλιστικό σύνολο. Όπως ακριβώς δυο αρνήσεις, παράγουν μια κατάφαση.

Import Export, Ulrich Seidl, 2007



Est-ce que vous avez du feu?

Αν με ρωτούσε κάποιος πώς πέρασα τη φετινή χρονιά,

θα του απαντούσα 'καπνίζοντας'.

Αυτό όμως που κατάφερα να μάθω στα διαλείμματα (από τσιγάρο) αυτόν τον χρόνο, είναι:

(τύμπανα)

ποτέ να μην λέω αυτό που πραγματικά σκέφτομαι

(αυλαία)

Οι μηδενιστικές λογικές βέβαια, δεν είναι του στιλ μου. Ξέρεις όμως τι βοηθάει στο στιλ;

Το τσιγάρο

Σίγουρα, ναι, το τσιγάρο φταίει

Τα βράδια που καπνίζω στην κρεβατοκάμαρα, στ' ορκίζομαι πως βλέπω τον καπνό καθώς ανεβαίνει προς το ταβάνι, να χωρίζεται σταδιακά σε πολλούς άλλους, ανεξάρτητους καπνούς, οι οποίοι ξεκινούν αναπάντεχα να στροβιλίζονται αργά, έπειτα πιο γρήγορα, δημιουργώντας στην αρχή μικρές δίνες και στη συνέχεια ισχυρούς τυφώνες. Αυτοί οι τυφώνες δωματίου είναι που ρουφούν όλες τις θετικές σκέψεις μου. Άλλες τις φτύνουν αρνητικές. Άλλες τις σβήνουν πριν καν προλάβουν να εισπνεύσουν ολόκληρη την πρώτη τζούρα. Και είναι πάντα αυτή η πρώτη τζούρα ρε γαμώτο, που σε ζαλίζει και σε κάνει ευτυχισμένο. Μάλλον επειδή ακριβώς σε ζαλίζει. Έστω για λίγο.

Και ενώ το πακέτο αδειάζει, το τασάκι γεμίζει.

Αρνητισμό. Και σβησμένα αποσίγουρα. (αυτή η βεβαιότητά σας για τα πράγματα δεσποινίς, βλάπτει σοβαρά την υγεία και προκαλεί αργό και επώδυνο θάνατο)

Δεν βιάζομαι να πεθάνω, ευχαριστώ. Όσο για το άλλο, προτιμώ να νιώθω.

- Για να καπνίζεις στην κρεβατοκάμαρα, καλή μου, πάει να πει ότι σίγουρα είσαι εθισμένη σ' αυτόν.

- Σ' αυτόν εννοείς ... τον θάνατο;

Φαντάσου λοιπόν την ίδια διαδικασία να επαναλαμβάνεται σε κάθε εκπνοή.

Θα το κόψω. Το αποφάσισα.

Από Δευτέρα.

στη θάλασσα

Τριστινίκα, καλοκαίρι 2011
photo: mine

Όταν κοιτάζω τη θάλασσα αδειάζω

πράγμα που είναι καλό

γιατί όπως λέει ο δάσκαλος μου στο θέατρο

όταν αδειάζει κανείς

τότε το βλέμμα γίνεται

πιο καθαρό από ποτέ.

Διαβάζοντας την εφημερίδα ενώ βράζει το τσάι

Τις πρώτες πρωινές ώρες διαβάζω την εφημερίδα

με τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Πάπα και των ηγεμόνων,

των τραπεζιτών και των βαρόνων του πετρελαίου.

Με το άλλο μου μάτι κοιτάζω την τσαγιέρα με το νερό για το τσάι μου

τον τρόπο που θολώνει κι αρχίζει να παφλάζει

και γίνεται διάφανο ξανά.

Και ξεχειλίζοντας η τσαγιέρα, σβήνει η φωτιά.

'Διαβάζοντας την εφημερίδα ενώ βράζει το τσάι', Μπέρτολτ Μπρέχτ

'Η νύχτα', Otto Dix

Passengers are requested to validate their tickets on entry

όπερ και έπραξα, 3 και κάτι τα ξημερώματα, στο 78Ν (όπου Ν νυχτερινό, νύξη, κατάνυξη, κρασοκατάνυξη, η ανάσα των φοιτητών επιβατών βρωμάει νερωμένο κρασί, στριφτό και όνειρα). Ίδια ώρα, τέτοια εποχή, 1 χρόνο πριν, περίμενα πάλι αυτό το αστικό για να επιστρέψω σπίτι μετά τη δουλειά, το 'σπίτι' μιας ηλικιωμένης άστεγης είχε γίνει η είσοδος της πολυκατοικίας ακριβώς πίσω απ' την στάση, την κοιτούσα θυμάμαι μέχρι να έρθει το λεωφορείο, αλλά αυτή είχε πάντα χαμηλωμένο το βλέμμα, και μου έκανε εντύπωση που δεν μπορούσα να νιώσω θλίψη, τώρα καταλαβαίνω ότι είναι αδύνατον να νιώσεις οτιδήποτε όταν μια εικόνα εξαιρετικά προφανής σου υπαγορεύει τόσο δυνατά (εκβιαστικά) τι πρέπει να νιώσεις, χειρότερα και από αντιδραστική έφηβη κάνω, σκεφτόμουν. Ούτε σήμερα όμως μπόρεσα να νιώσω θλίψη για την κοπέλα που έπαθε κρίση στο κάθισμα της στάσης, 'δεν είναι επιληψία, νεαρέ, πρέζα είναι', καλέσαμε ασθενοφόρο, μετρούσα από μέσα μου σαν υπνωτισμένη τους σπασμούς 1, 2, 3, 4, 5, 6 και σηκώθηκε μετά βίας να μπει στο λεωφορείο αλλά έπεσε ξανά στο ίδιο σημείο, κάποιος έπρεπε τελικά να αντικαταστήσει την ηλικιωμένη άστεγη που εξαφανίστηκε απ΄την είσοδο της πολυκατοικίας σκέφτηκα, η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων πρέπει να διατηρηθεί, η τρέλα γκόμενα της παρακμής δεν δύναται να εκλείψει, όλα είναι θέμα ισορροπιών βλέπετε κύριοι, γιατί αν μια πεταλούδα (τολμήσει) και πετάξει εδώ, μπορεί να δημιουργηθεί τυφώνας στην Αυστραλία - θεωρία του χάους ή μήπως της ελληνικής πραγματικότητας;-    

αν στεγνώσει η δυστυχία κινδυνεύει να γίνει καλύτερος αυτός ο κόσμος.

Αυτή τη νύχτα όμως, δεν με νοιάζει ούτε η κρίση, ούτε η φτώχεια, ούτε τα ναρκωτικά, ούτε οι απεργίες (αρκεί να έρθεις), ούτε οι αριθμοί (εκτός από έναν).

504. θα τα μετράω ανάποδα μέχρι να φτάσεις και με τον πρώτο ήλιο για φωτιά, θα σου ανάψω γλυκό τσιγάρο.

                                           νάιτγουόκ

Βρείτε ποιά φωτογραφία ΔΕΝ είναι τραβηγμένη στη Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης, και κερδίστε ένα ζευγάρι ανατομικούς πάτους!

photos: mine

Ντέπυ και Γιώργος

στο πιο πετυχημένο παύλα ετεροχρονισμένο

γαμήλιο πάρτυ έβερ

The star crossed lovers, είναι οι άτυχοι εραστές. The star crossed lovers είναι και το αγαπημένο κομμάτι του Χατζιμέ, κεντρικού ήρωα της ιστορίας στο βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι, 'Νότια των συνόρων, δυτικά του ήλιου'.

http://en.wikipedia.org/wiki/Star-crossed

Ο κιθαρίστας

Πώς να καταργήσεις την άνοιξη; Κάτω απ' το δέρμα μου έχω φυτέψει λουλούδια. Tα ποτίζω με το χαμόγελό σου. Ευτυχώς για μένα, αντέχουν στις μακρές περιόδους ξηρασίας. Η ύπαρξή προηγείται της ουσίας. Το είπε ο Σαρτρ διατυπώνοντας τη θεμελιώδη αξία του υπαρξισμού. Η δική μου ύπαρξη, στην ουσία περιμένει ακόμη ν' ανθίσει. Όταν συμβεί, θα το καταλάβεις απ' το άρωμα. Θα σε ξυπνήσει πιο γρήγορα και από καφείνη. 

Ωστόσο κουρασμένη η αφύπνιση και κρύα. Στεγνή. (νεκρή). Χθες βράδυ πάγωσαν οι ρίζες τους απ' τη βαριά μοναξιά. Γι' αυτό σταμάτησα να γράφω.
Γιατί η ποίηση είναι η πιο σκληρή μοναξιά. 

Σκληρότερη και απ' τη χορδή σου.

Konzert fur Buchenwald, 1999, Rebecca Horn, Installation

Σήμερα αποφάσισα να γράψω κάτι έξυπνο:

'Κάτι έξυπνο'

(όσο πιο κοντά μπόρεσα να φτάσω)

'Αν θέλεις να νιώθεις εκτίμηση για τον εαυτό σου, κάνε πράγματα απ' τα οποία μπορείς ν' αντλήσεις αυτοεκτίμηση.'


Τόσο απλό. Τόσο εύστοχο.




Απ' το μυθιστόρημα του Irvin Yalom, 'Στο ντιβάνι'.

Είναι πολλοί

Είναι πολλοί πού ουρλιάζουνε τίς νύχτες 

κι άψογοι, τήν ημέρα, περιφέρονται ανάμεσά μας,

πολλοί μ' εν αναμμένο σίδερο μες στο μυαλό

κόκκινο σίδερο κάτω απ' το δέρμα.

Είναι πολλά τ' αδέρφια μου. Δεν είμαι μόνος.

 Ανέστης Ευαγγέλου, απ' τη συλλογή 'Μέθοδος αναπνοής'

Μίλα μου σαν τη βροχή (*)

μίλα μου σαν τη βροχή

όταν βρέχει μυρίζει γιασεμί     

κάθομαι για ώρες στο μπαλκόνι

χαζεύοντας το υδάτινο τείχος που σχηματίζουν οι ψιχάλες

κάτω απ' το φως που ρίχνουν οι κολώνες του δρόμου

μόνος

μετρώντας

στιγμές, μέρες, λέξεις, φράσεις, κλήσεις

επικλήσεις στο συναίσθημα

ποτέ στη λογική

έτσι είμαι εγώ

ανάβω santé άφιλτρο

τελευταία τζούρα 
βρέχει ακόμα 

Μέσα τα σεντόνια νοτισμένα απ' την άρνησή σου

και οι σταγόνες του ιδρώτα στην πλάτη σου

μπλέκονται με τα δάκρυά μου

ζεστό, υγρό όνειρο θερινής νυκτός

μόνο που δεν μπορώ να κοιμηθώ

πνίγομαι απ' τους λυγμούς της βροχής και κρύβω μερικούς

πίσω απ' την καρωτίδα 

γυρίζεις πλευρό

Ω! Μη γίνεσαι μελοδραματικός

Αύριο ο καιρός, προβλέπεται αίθριος.


ο τίτλος είναι δανεισμένος απ' το ομώνυμο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς, 'Μίλα μου σαν τη βροχή' (1953)

'American Beauty', 1999

Λόγος χειμαρρώδης, περήφανος, εκστατικός

Φόρος σ' αυτό που τελειώνει παραχωρώντας ευλαβικά

τη θέση του σ' αυτό

σ' αυτόν που Αρχίζει

Ξένος, άνισος, τολμηρός

Λόγος για να μείνεις εδώ,

να μένεις εδώ. Μαζί μου.

Χαράζει.

άσε με να σ' εντυπωσιάσω

Αναζητώντας τη χαμένη έμπνευση (τον χαμένο χρόνο, μόνο ο Προυστ τον αναζητά ακόμη)

Διαρκής και αέναη

η προσμονή να τελεσφορήσει

το αδιευκρίνιστο

συναίσθημα του παρόντος

παρελθόντος

και μέλλοντος

3 χρόνοι, εφαψίες του θανάτου και της ζωής

εκείνης της Ζωής, με τα ξανθά μαλλιά

Περιμένω. Κι όσο περιμένω...

Ζω

Γιατί σε λίγο

πρέπει να σηκωθώ

να πλυθώ, να ντυθώ

'...να ξεκινήσω νωρίς, για να παρκάρω νωρίς...'

ευτυχώς παίρνω το λεωφορείο

δυστυχώς δεν παίρνω τίποτα στα σοβαρά

εικοσιπέντε σε τρεις μήνες και σε 

τρεις ώρες αρχίζει η βάρδια.

Ο έρωτας περνά απ' το στομάχι

Τι κρίμα που είσαι ανορεξική

και κατ' επέκτασιν

ανέραστη
Πάρε τον χρόνο σου
και

Πιάσε μια πίτσα γίγας! (αναφορά στο ανέκδοτο με τις πίτσες απ' τη Βιλγαρία).

'The persistence of memory', S. Dali

Poesia in forma di rosa

(...)

Εκείνος που η Αστυνομία δεν του επιτρέπει

το διαβατήριο - και, την ίδια στιγμή

η εφημερίδα που θα 'πρεπε να 'ναι η βάση

της αληθινής ζωής του, δεν αναγνωρίζει την αξία

των ποιημάτων του και τα λογοκρίνει -

είναι αυτός που αποκαλούν άνθρωπο χωρίς πίστη,

που δε συμμορφώνεται και δεν απαρνιέται

σωστό είναι, λοιπόν, που δε βρίσκει πού να ζήσει. 

Κουράζεται η ζωή μ' όποιον αντέχει.

Άχ, τα πάθη μου πού γεννιούνται ξανά και ξανά

καταδικασμένα να μην έχουν μόνιμη κατοικία!

Πετώντας σε στεριές με αιώνιο καλοκαίρι

θα γράψω στα έντυπα του κόσμου: ''δίχως μόνιμη κατοικία''. Είναι η Αλήθεια

πού προχωρεί: νιώθω την υπομονή μου γι' αυτήν

να εξαντλείται κάτω από τη φριχτή μου ανησυχία

Όμως θα μπορούσα να κάνω τον τρελό, τον θυμωμένο...

αρκεί να ζήσω! η δύναμη της αυτοσυντήρησης

σκαρφίζεται απάτες που επιβεβαιώνουν

την κάθε πράξη του Είναι... Το σπίτι

που ψάχνω θα είναι, γιατί όχι; ένα υπόγειο,

ή μια σοφίτα, ή μια καλύβα στη Μομπάσα,

ή ένα ατελιέ στο Παρίσι... Θα μπορούσα ακόμη να γυρίσω στη θαυμαστή φάση

της ζωγραφικής... Νιώθω κιόλας τα πέντε ή έξι

αγαπημένα μου χρώματα να μοσχοβολάνε αψιά

ανάμεσα στο ρετσίνι και την κόλλα των

φρεσκοφτιαγμένων τελάρων... Νιώθω κιόλας τους 

κρυφούς σπασμούς της κοιλιάς, στο λαιμό,

των τεχνικών εμπνεύσεων, απόβλητα

θαυμάσια ανανεωμένα παλιάς σχολής...

Και στον κερατοειδή, το κόκκινο, πάνω στο κόκκινο,

πάνω από άλλα κόκκινα, σε μια υπέροχη επικάλυψη,

όπου η φλόγα είναι μια κορυφογραμμή

των Απεννίνων, ή μια ζεστασιά νεαρών

στο Φριούλι, που κατουράνε πάνω από ένα χαντάκι

τραγουδώντας στα σούρουπα των φτωχών...

Κάποια μέρα θα πρέπει ίσως να σας ευγνωμωνώ

γι αυτή τη ντροπιασμένη δύναμη που με ανανεώνει,

συμμορφωμένοι, με την καρδιά παραμορφωμένη

όχι από την κτηνωδία του κεφαλαίου σας,

μ' από την ίδια την καρδιά επειδή

σε άλλη ιστορία βιάστηκε στο κακό.

Καρδιά των ανθρώπων: πού δε γνωρίζω πιά

σαν άνδρας, ούτε να την αγαπήσω ούτε να την κρίνω,

όπως είμαι αναγκασμένος εδώ κάτω,

στο βάθος του κόσμου, να νιώθω διαφορετικός,

χαμένος για κάθε έρωτα της νιότης.

('Ψάχνοντας για σπίτι')

η Ρώμη, αλειμμένη σαν λάσπη πάνω

στην αναψοκοκκινισμένη λεπίδα τ' ουρανού

('Ο διωγμός')

''Ω Θεέ μου, μά τότε τί έχετε στο ενεργητικό σας;...'

''Εγώ; - (ένα τραύλισμα, ο άθλιος δεν πήρα το ηρεμιστικό,

τρέμει η φωνή μου σαν άρρωστου παιδιού) -

Εγώ; Μια απελπισμένη ζωντάνια''.

(Επίλογος)

'Poesia in forma di rosa' ('Ποίηση σε σχήμα ρόδου')

Πιερ Πάολο Παζολίνι

Ο Παζολίνι, κατά γενική παραδοχή ένα από τα σπουδαιότερα κεφάλαια στην ιστορία του ευρωπαικού κινηματογράφου, είναι ευρύτερα γνωστός από την ταινία 'Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα', αλλά εκτός από σπουδαίος σκηνοθέτης, υπήρξε και πολυγραφότατος ποιητής. Αριστερός, ομοφυλόφιλος, περιθωριακός αλλά ονειροπόλος, έγραφε για έρωτα, πολιτική, θεολογία, απελπισία και περιττώματα. Σκατά.

(όχι, σοβαρά, μια χαρά!)

Roma

photos: mine

γεύση από κορπορατισμό

διανύω αισίως; την τρίτη εβδομάδα που δουλεύω σε μια (μικρή σχετικά) διαφημιστική εταιρεία και ειλικρινά έχω αποκτήσει ένα νέο σεβασμό για τα εργασιακά δικαιώματα, ενώ παράλληλα μου καταρρίπτονται ιδέες που μέχρι τώρα θεωρούσα δεδομένες. το όνομά μου έχει αντικατασταθεί από το ύψος του τζίρου μου, μοναδικό!

χίλιες φορές τα ιδιαίτερα και η μπυραρία.

λάθος.

χίλιες στο τετράγωνο!

παρόλα αυτά περνάω υπεραισιόδοξη φάση και σκέφτομαι πόσο υπέροχους μηχανισμούς αυτοσυντήρησης διαθέτω (ναι, για μια φορά δεν θα φανώ μετριόφρων!)

photo: A. Gursky

Κι ακόμη θυμάται το σημάδι από μελάνι, αριστερά ψηλά
τα συναφή ξεχάστηκαν. Συνειδητά.
Αφού έχει ακόμη στιγμές πρόζακ - σκάνκ, μεσημεριανών μηνυμάτων με ενθουσιαστικά!,
ενδεικτικά καταπιεσμένων παρορμήσεων,
τελοσπάντων είναι σε καλό δρόμο
απλά πρέπει ν' αλλάξει το χόμπυ των εξιδανικεύσεων

κι αν υπάρχει κάτι; μισεί τα ερωτηματικά

ειδικά αυτά που μπαίνουν στην αρχή - τελικά είναι προβλέψιμη γκόμενα ή όχι;

είναι, είναι (chorus)

photos: Nan Goldin

post valentines' effect (συνταγογραφείται κυνισμός - καλύπτεται απ' το ταμείο)

Το γαλάζιο χειμώνα
διαδέχτηκε το γλυκό καλοκαίρι
οι ακτίνες λούζουν με ζέστη τις σταγόνες στα μαλλιά σου
θα προσπαθήσω, να ξέρεις
να μην τ' αφήσω να στεγνώσουν.



Καθένας με ό,τι έχει πορεύεται
εγώ έχω εσένα
συγγνώμη που ετεροπροσδιορίζομαι
καταβάθως μ' αρέσει πολύ
η επιβράβευση στο βλέμμα σου
ως εκεί
γιατί είμαι εγκεφαλικός, δύσκολος τύπος
αλλά πολύ φοβάμαι
βαθιά βαρετός
για δυνατούς λύτες.



Ο μεγαλύτερος νιχιλιστής του κόσμου
και η μεγαλύτερη ρομαντική στο σύμπαν
ερωτεύτηκαν
και απ' τους δυο τους γεννήθηκε 
η μουσική.



prints: Georgia O' Keefe

η O' Keefe φωτογραφημένη από τον διάσημο φωτογράφο και σύζυγό της, A. Stieglitz στις αρχές του περασμένου αιώνα

ακολουθεί διάλειμμα για διαφημίσεις

Αμέσως μετά το τείχος του Βερολίνου, τώρα έρχεται και το τείχος του Έβρου! Σε νέα, μικρότερη και οικονομικότερη έκδοση, αλλά πάντα με την ίδια απορ'ρυπαντική' δράση.

Τείχη απλώνονται μέχρι σήμερα λοιπόν, και δεν είναι μόνο τα απτά, αλλά και τα άλλα, εκείνα που φέρουν μεταφορικό φορτίο, τα τείχη ανάμεσα στους ντόπιους και τους ξένους, στους εργαζόμενους και τους άνεργους, στους πλούσιους και τους φτωχούς, στους μορφωμένους και τους αμόφωτους, στους τυχερούς και τους άτυχους, σε μένα και σε σένα. 


αλλά και εκείνα, τα (α)τειχή του γαμημένου καπιταλισμού, τα τείχη ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις σήμερα, γιατί υπάρχουν, και δεν σ' αφήνουν να ξεφύγεις, χειρότερα και απ' τις κάστες είμαστε, πώς έφτασε να επκρατεί ένα σύστημα τόσο άδικο, μπουλντόζες - γκρέμισμα - τέλος - αρχή.

Jean-Michel Basquiat II

O Basquiat έχει κάτι από James Dean, νέος, ωραίος, ταλαντούχος και νεκρός στα 28. 'Οχι από τροχαίο, από ναρκωτικά. Αμερικάνος, αγαπήθηκε όσο λίγους στη Γαλλία. Το video περιγράφει πώς οι παριζιάνοι συνωστίζονταν αθρόοι έξω απ' το μουσείο μοντέρνας τέχνης του Παρισιού, για να επισκεφθούν την ρετροσπεκτίβα του, και παρά τα λεγόμενα του διευθυντή του μουσείου πως η έκθεση κύλησε ομαλά, τρεις ώρες αναμονή για να μπεις είναι πάρα πολλές (για το Βατικανό περιμέναμε λιγότερες αν και γω σίγουρα θα προτιμούσα τα έργα του Basquiat, δεν τα πάω πολύ καλά με τις προγονοπληξίες, αντιφατικό αν σκεφτεί κανείς ότι σπουδάζω αρχαιολογία).

Παλιμπαιδισμός ΙΙΙ

Με κορόιδευαν πάντα όλοι για τα τετράδιά μου, αλλά εγώ τα βρίσκω κάπως χαριτωμένα και χαίρομαι που έχω να θυμάμαι κάτι περισσότερο από μαθήματα και σημειώσεις: